wiersz bez nadziei

W mozolnej bezpotrzebie przemierzam chwile ulic

od bram brzasku do zamków zmroku

i poprzez noc

próbując z nich jak z ziaren

usypać tarczę dla stóp drogę do domu

do spokoju i obecności

Omijam grząskość klucząc

między otwartymi paszczami przecznic parków bram hipermarketów

między nieistotnością w twarzach stojących wokół

trwającą w nich gorliwie

jak pozbawione krtani zamurowane usta

Chciałbym z powietrza którym oddycham

zbudować tyle przestrzeni

ile jej zdołam zmieścić w płucach

a z poświaty księżyca tyle miłości

ile w zachwycie sprostam objąć ramionami

żarliwością sercem i pieśnią

Tyle radości ile uda mi się wykraść

bez uszczerbku Stwórcy Kropel Łez 
i mieszkającej we łzach soli chaosu

Zapewne im więcej prób tym mniej olśnienia

im więcej blasku i krzyku tym bardziej cisza oślepia

Tak łatwo nauczyć się nic nie znajdywać

jeśli umie się nic nie gubić

tak trudno gdziekolwiek trafić

gdy celem są tylko drogowskazy

puste od jednoznacznej prawdy jak oczy niewidzącego

Droga wciąż miesza się ze wspomnieniami górskiej wspinaczki

psimi odchodami ulic i śmieciami wiatru

Częściej niż szlakiem

jest wysoką wieżą bez schodów wind

i bijącego serca wiary w dotknięcie szczytu

Ludzie piękni i dobrzy jak ogrody

mają w sadach pasieki z rojami pszczół

i słoneczną słodycz miodu na palcach

Przynoszą do pachnącego ziołami domu

jabłka od jabłoni i świeżo ściętą miętę

Do wazonów wstawiają wieczorem zachody słońca

kwieciście miękkie czerwienią obłoków

Oddają nocy spokój

znajdywany w drżeniu ud gorących od rozkoszy

w trzewiach pełnych seksu i w czułości

w trwaniu zegarów na ścianach

odmierzających miarowo pewność

dojrzewania spełniających się snów i marzeń