Moje krótkobłyszczące oczy

Żyję w chłodnym śliskim powietrzu

nie znam fabuły i nie wiem co jeszcze

może się zdarzyć

moje krótkobłyszczące krótkowidzące oczy dotykają

sprzętów i potykają się o ściany

– nie jest jeszcze późno – mogę stać się

całością przedmiotu zmienić się

w punkt widzenia lub punkt wyjścia ze ściany

mogę marszczyć czoło

– spokojnie zasypiać lub czepiać się skrawka myśli

wątku który zapomniany z zapomnianego filmu zapomnianej epoki

mogę policzyć do stu

do stu tysięcy szatanów i z powrotem wyłożyć

na wierzch wszystkie nie wykorzystane bilety

nie zablokowane konta

nie wykorzystane możliwości

i nie sprawdzone wróżby pozwolą wybaczyć

wszystkie chwile spiętrzonego świata moich grzechów mojej

chwały

Wciąż jeszcze jest wczesna pora – mogę przewidzieć

próby każdego ruch mięśni

każdy przypływ i odpływ ciszy

mogę milczeć i powoli odzwyczajać się od słów

– stać się oczywistym więc sprawiedliwym

Jeden deszcz za oknem – kwietniowe preludium szukające ładu

wśród ciemności jest we mnie

dlatego boje się słów które mogą mnie opowiedzieć

języka który może mnie zdradzić – obezwładnić

boje się

matowego światła lampy

tej drżącej wiary mogącej otwierać znużone światłem powieki

w domu obok kulawy fortepian sięga agonii muzyki od kilku godzin

kruchych jak płacz oseska

zużyte gamy bez szelestu spadają po partacku

na śmiertelne jak kwietniowe krople przepowiednie

jak zużyty lęk tego człowieka siedzącego naprzeciw

Nie znam scenariusza nie wiem co jeszcze