Elegia liryczna

Ile we mnie chłopca

wierzącego w światło i słowo

ile we mnie starości krzyku

a kto to wie

krzyku w pękające drzewa

które zabijają własne owoce

Nie wiem

jestem kimś obcym wśród osaczających mnie luster

zwielokrotnioną postacią jakiejś chwili

zwierzęciem bez wspomnień i nadziei

Jak wrócić

biegnąc przez ciemny korytarz lat

stanąć przed sobą

by zagrodzić drogę

Godziny próby

Jeszcze z nie tak bardzo odległych czasów gorączki

Arthur Schopenhauer pamięta jednego z tych

którzy uświęcone środki uznali za doraźny cel

i potykając się o nierówność swoich racji

oddalali się pospiesznie

z przerażeniem węsząc nadchodzącą w ciężkim powietrzu godzinę próby;

I oto spotkanie którego zawsze się bał

Od lat opowiadał o ptakach martwych naturach pejzażach kubłach

i ostatnio o czymś co do niczego nie było podobne

ani do tego świata ani do żadnego innego

I zląkł się Mistrz że przyszła pora

żeby złożyć sprawozdanie przed śmiercią

którą podejrzewał że nie używa kostiumów ani makijażu;

I tylko spójrzcie jak wielki pustelnik wśród

przedmiotów i materii martwej duchy wywołuje

i nikt by nie uwierzył że w ciemności śmiać się można

z losu szydzić który wciąż nad brzegiem świata z białą laską

własnej drogi szuka

i ze słabości ciała kpić

i z ironicznym błyskiem myśli o nieśmiertelności

w śmiertelnej materii życia śnić;

Więc nie płoszcie tego wieczoru

co zakradł się do domu wielkiego pustelnika

tylko uważnie spójrzcie na te ruchy maga tropiącego prawdę

zamkniętą w czterech ścianach i w gęstej bryle ciemności;

Ale oto i on w blasku ledwie płonącej zapalniczki

szuka świecy między pustymi podłogami

oto podchodzi do okna i zapala jedną świecę

i podchodzi do drugiego okna zapala drugą świecę

sam siada w fotelu by być przygotowanym na nadejście nocy

w którą się nagle rzuci jak w chłodną wodę;

Więc nie płoszcie tego wieczoru

co zakradł się do domu wielkiego pustelnika

jeszcze nie wybierajcie z gniazd ptaków ciemności

jeszcze nie czas na świat który by trwał wiecznie

w nieskończoności jasnych chwil

w owych mgnieniach ciała zagubionego w lęku.

Hieronim Korcz

     Hieronim Korcz musiał wyjechać na kilka dni. Ta istotna konieczność wywołał w nim rozedrganie mięśni, których istnienia nie przeczuwał, a jednak były. Wzruszył ramionami i poszedł wywlec walizkę z szafy. Otworzył a z jej pustego wnętrza jak jaki pieprzony dżin z dzbanka, wionęły na niego wspomnienia poprzednich podróży. Hieronim Korcz nie miewał miłych wspomnień z wyjazdów, o nie, raczej wilgotne, stęchłe i oślizłe. Potarł kciukiem kość policzkową i mruknął: - Hm.
     - Trzeba się spakować. - Dodał. Wizja pakowania się sprowokowała w nim mdłości, toteż poszedł do kuchni zaparzyć kawę, miał przy tym chwilę kiedy zatrzymały się wszystkie trybiki w Hieronimie Korczu. W końcu zdecydował i zaparzył czekoladową.

     Tak, tego za wiele jak na jednego Hieronima Korcza. Postawił kawę, pogłaskał kota i podreptał do półek z książkami, wziął swojego ukochanego „Srebrzynka”, rozsiadł się wygodnie i kładąc nogi na biurko westchnął z ulgą, nawet lekko się uśmiechnął otwierając książkę. Rzeczywistość przestała się miotać i zajęła oczekiwane od niej miejsce.

Drobiazg

Ten dzień

to taki symboliczny drobiazg w życiorysie

który liczy

na mój lepszy sen

wysłany lśnieniem i prześcieradłem

To takie wymyślne urządzenie porządkowe

które zdmuchuje mi sprzed nosa

ostatni wers

Hieronim Korcz

     Hieronim Korcz chciał jak co dzień zaktualizować czas, tzn przesunąć ten czerwony prostokącik na kalendarzu. Rzecz trywialna, banalna na pozór, a jednak nie. Prostokącik się urwał. Hieronim Korcz pogładził wąsy, zamruczał, z dezaprobatą przestąpił z nogi na nogę po czym przekręcił fotel, klapnął i jął bezmyślnie gapić się na nieszczęsny kalendarz.

     Był przyzwyczajony do niego, wszak to połowa lipca, pokręcił głową i pomyślał, że może by go zostawić i skreślać dni ołówkiem. Tyle że Hieronim Korcz znał swoje zorganizowanie i zaraz się mu niemal zmaterializował obraz wszystkich zawalonych spraw i terminów. Ten kalendarz był dla niego ważnym elementem bloków startowych każdego poranka. Hieronim Korcz bez bloków startowych zostawał w miejscu.

     Wzruszył ramionami i poszedł nalać sobie kieliszek wina, wziął w rękę Aeli Edmonda Jabès'a i otworzył Trzecie przybliżenie Księgi. Sytuacja go przerosła. Dziś w każdym razie miał dzień wolny.

dziurawe prezerwaywy

W Załóżkowiu skrzaty usiadły na nocnikach i długo milcząc, starannie milcząc siedziały. W którejś nieprzypadkowej chwili wstały, uniosły głowy i tymi swoimi mądrymi spojrzeniami zajrzały mi w oczy.

Patrzyły tak dzień i noc, do końca świata, stanowczo, twardo, nieustępliwie.

Eurypides pisał: - Kiedy cierpi dobry człowiek ciepią z nim inni dobrzy ludzie.

    A kiedy cierpi zły człowiek? Czym jest dar uczyniony przez złego człowieka

  

chcialem napisać

chciałem napisać o pięknie i dobru

więc pomilczę

wiersz bez tytułu

Och

jeżeli jeszcze raz przyniesiesz mi

ten rozkołysany kubek słów

chyba wejdę do domu

i wepchnę ci w usta

wszystkie te od dawna nie wietrzone podłogi

pewnego majowego poranka

Pewnego majowego poranka

Arthur Schopenhauer i blady chłopiec w okularach

idąc alejami kolekcjonują obojętnie

fasady hipermarketów

z których spoglądają im w twarze

oczy zmęczonych manekinów

ale tuż przed skrzyżowaniem blady chłopiec

nie wytrzymuje

wyrywa z piersi ciężką grudę serca

wybija szybę i już za chwilę zrozpaczony

gryzie wystającą kość policzkową martwego brata

w modelowym garniturze gorączki

– to tylko przejściowy kryzys – szepce Arthur Schopenhauer

i bezwiednie przechodzi na drugą stronę

dziwnie pustej

– nagle o tej porze roku –

ulicy   

W przeddzień sezonu upałów

W wykrzywionej twarzy miasta

w namacalnym policzku ulicy

w dolinie zasiedlonej udomowionymi słowami językiem aut i tramwajów

które w zależności od potrzeb zmieniają kolor skóry i paznokci

w trybunale oswojonych metafor poukładanych z mięsa krwi i kości

wśród handlujących sercami

– tych którzy rano lub w południe zamiatają głodnymi oczami

soczyste chodniki i wystawy sklepów

a wieczorem spalają się w ekstazie Toski Pucciniego

wśród podających rękę i podających dane o zużyciu konta

oraz stanie państwa i monarchii drobnoustrojów

podczas manifestacji wśród głosujących

lub wstrzymujących się od głosu i od umęczonych warg 

między budzącymi się z syndromu przedmiesiączkowego kobietami

podczas polowania na niedzielny wypoczynek w towarzystwie pierwszej hostii

i coraz nikczemniej odwzajemnianej miłości

ponad słowami masowego zakazu nakazu rozkazu

w przeddzień sezonu upałów

w trakcie negocjacji

pod koniec ratunkowej misji Johna Kerry'ego w Soczi

w trakcie proklamowania niepodległości w ludowej republice poetów

usiłując potwierdzić swoje istnienie spluwam krótko i zdecydowanie

aż powietrza wstrzymują się na moment przed

zbiorowym samobójstwem

Umarł BB King

Umarł król bluesa, BB King.

...

Moje krótkobłyszczące oczy

Żyję w chłodnym śliskim powietrzu

nie znam fabuły i nie wiem co jeszcze

może się zdarzyć

moje krótkobłyszczące krótkowidzące oczy dotykają

sprzętów i potykają się o ściany

– nie jest jeszcze późno – mogę stać się

całością przedmiotu zmienić się

w punkt widzenia lub punkt wyjścia ze ściany

mogę marszczyć czoło

– spokojnie zasypiać lub czepiać się skrawka myśli

wątku który zapomniany z zapomnianego filmu zapomnianej epoki

mogę policzyć do stu

do stu tysięcy szatanów i z powrotem wyłożyć

na wierzch wszystkie nie wykorzystane bilety

nie zablokowane konta

nie wykorzystane możliwości

i nie sprawdzone wróżby pozwolą wybaczyć

wszystkie chwile spiętrzonego świata moich grzechów mojej

chwały

Wciąż jeszcze jest wczesna pora – mogę przewidzieć

próby każdego ruch mięśni

każdy przypływ i odpływ ciszy

mogę milczeć i powoli odzwyczajać się od słów

– stać się oczywistym więc sprawiedliwym

Jeden deszcz za oknem – kwietniowe preludium szukające ładu

wśród ciemności jest we mnie

dlatego boje się słów które mogą mnie opowiedzieć

języka który może mnie zdradzić – obezwładnić

boje się

matowego światła lampy

tej drżącej wiary mogącej otwierać znużone światłem powieki

w domu obok kulawy fortepian sięga agonii muzyki od kilku godzin

kruchych jak płacz oseska

zużyte gamy bez szelestu spadają po partacku

na śmiertelne jak kwietniowe krople przepowiednie

jak zużyty lęk tego człowieka siedzącego naprzeciw

Nie znam scenariusza nie wiem co jeszcze

Umarł Władysław Bartoszewski

Umarł Władysław Bartoszewski, Sprawiedliwy Pośród Narodów Świata.

Miał wiele wad, często mocno upierdliwych, ale był niezmiennie człowiekiem mądrym, uczciwym i sprawiedliwym, odważnym.

Wielki smutek, wielka strata, wielki żal nam, którzy pozostaliśmy i nadal dotykamy życia.

Śniło mi się, że cząstka Władysława Bartoszewskiego zostanie w każdym z nas, w każdym człowieku. Śniło mi się, że jak kropelką światła na często mrocznym morzu.

Przestań się użalać nad sobą, idź pomagać innym.

żądza pomagania

W czasie zagłady, w czasie holocaust, Polacy bardzo pomagali Żydom, tak bardzo, że kiedy II wojna światowa się skończyła, z tej rozpędzonej żądzy pomocy nadal mordowali Żydów.

Potem, w 1968 i 1969 roku z potrzeby pomagania narodowi żydowskiemu Polacy wygnali z Polski tych, którym pomogli przetrwać czas zagłady, których uratowali.

Więc.

Wiekuisty Panie, na kolanach niosę ku Tobie prośbę. - Ocal mnie przed żądzą pomagania, przed żądzami Polaków.

Umarł Günter Grass

Umarł Günter Grass, laureat literackiej nagrody Nobla, SS-mann ochotnik w przeszłości, znany antysemita, Honorowy Obywatel Miasta Gdańska, przyjaciel Polski, et c.

Myśl o tym niesie mi skromną ulgę, że nie muszę już chodzić po tej samej ziemi z tym człowiekiem. Wszak mamy jedną ziemię do chodzenia.

Słowo, którego nie zam

Prezydent Polski, pan Bronisław Komorowski stwierdził publicznie, że zbrodnia katyńska była największą zbrodnią 20. wieku. Tym obraził mnie, mnie osobiście i bezpośrednio.

Ta wypowiedź nie jest niegodna, nie jest podła, nie jest haniebna, te określenia są zbyt subtelne i zbyt delikatne. Nie znam odpowiedniej wagi słowa, by ją zdefiniować.