wiersz zamknięty

Wciąż napływają nowe wiadomości

o identyfikacji kolejnych postaci

tropu zostawionego przeze mnie
w gąszczu mateczników nocy i dni

W tętnicach i żyłach skwierczy już tylko niski płomień

a chcąc zbliżyć się nieco do prawdy

- zaledwie żarzące się węgle po nim

Przez wilgotne niebo przeciekają nietoperze

zwabione progami ultradźwięków

powstających przez zabliźnione pęknięcia w sercu

i otwarte blizny żył

Który miał być moim

czas

rozbiegł się i wyludnił

a jednak nie potrafię jeszcze

poddać mojej żyjącej skóry

i miejsc zatrzymanych dotykiem poza nią

Nie wiem jak dawno utraciłem inne nazwy

tożsamości mniejsze niż lot ziarna

rzucanego dłonią

z własnego w drugie ciało

Powtórzę

żadne ostrzeżenie nie było osuszone piaskiem wiersza

wszelka tajemnica każdego

jest w drugim