wiersz o smaku szkła

Tak to ja

jestem ten mały książę na księżycu

Zgubiłem różę

za to nauczyłem się zjadać szkło

Jakoś daję sobie radę

chociaż trochę tu zimno

i moje zęby dzwonią jeden o drugiego

i ciągle ten sam brzeg tej samej szklanki

Tak to ja ten mały książę który daje sobie radę

zjadam szkło a szkło nie zawiera kalorii nie tyję

Już niedługo anioł stróż

weźmie do ust wielki gwizdek

z małym groszkiem ziemi w środku

i zagwiżdże na poranny apel

W dwuszeregu pokryję się ze sobą

wyrównam do siebie lewego i do siebie prawego

odliczę się od jednego do dwóch  

Wtedy powie wystąp

bardzo lubię występować

ale

kiedy powie wystąp znowu nie będę wiedział

który ja mam być pierwszy a który ostatni

W szeregach zapanuje pewne zamieszanie

rozejście się intencji z dokonaniem

i znowu jednego anioła stróża

z gwizdkiem w pysku z ziemią u warg

wykopię na gorszą posadę

Tak to ja ten mały książę na księżycu

jakoś sobie radzę nawet nauczyłem się jeść szkło

To ja mały książę 

przesyłam ci pozdrowienia z księżyca