wiersz o skończonej wartości miary

Wracam do ciebie do siebie chłopcze

z bardzo daleka z bezdroży
zza linii którą stanowczo wytyczyłem sobie

zaraz przed końcem świata
a którą wielokrotnie przekraczałem zaślepiony straceńczo
bo to co za nią przyciągało mnie i kusiło
z siłą jaką mają zapewne tylko fioletowe złe oczy
Wracam do ciebie bo już nie mam dokąd pójść
a może tylko boję się iść na brodzących krwią kolanach 

poprzez kolejne manowce
przygnieciony ciężarem oddalających się horyzontów
zgliszczami pragnień i ich pożogą

Wrócę i poszukamy razem

tamtych marzeń które były tarczą i opoką
nim uczyniliśmy z nich mury najeżone bastionami i wieżami niezdobyte

bez bram
poszukamy tych marzeń by je chronić

by chronić
I jeszcze poszukam siebie

pod tamtym wielkim klonem
może opodal wieży na wzgórzu

albo obok chłodu zasypanej studni przy domu
nad jeziorem i w mrocznym parku opodal jeziora

i nad potokiem
w wąwozie którym przetaczają się cienie pociągów
na łąkach tych wzdłuż granic

na których mieszkała poezja i rześkość lata
przy kamieniu ojca

w jego przeludnionych bólem oczach
i w tamtych oczywistych wschodach i zachodach słońca
z których każdy był skończoną miarą piękna
i niczym więcej