wiersz o błyszczących oczach i o źrenicach

Tyle mroku było w twoich oczach tyle ciemności

wzięłaś sobie z nieba księżyc

i porobiłaś nim otworki w nieprzeniknionym

ścięłaś włosy i wybrałaś się w daleką podróż

wtedy zobaczyłaś siebie skaczącą po dachach i drzewach

w zwiewnej sukience

roześmianą dziewczynę z rosy wiatru i mgły

wplatającą w warkocze śmiech i miłość

ale w twoich oczach nadal mieszkała noc

i zakwitały miękkie czarne kwiaty

Nie chciałaś okrywać codzienności snami o przyszłym dniu

nauczyłaś się kochać

pomiędzy oddechami i uderzeniami serca

pragnąć kiedy miałaś czas na spełnianie

chodzić do łóżka z mężczyzną

kiedy obojgu wam udawało się przez chwilę nie marzyć

a twoje oczy błyszczały radością

bo przecież nawet patrząc za siebie nie płakałaś

Nauczyłaś się naprawiać zepsute godziny

by ich starczało na tak zwaną szczęśliwość

a te nie nadające się do naprawy wyrzucałaś 

jak martwe liście z martwych drzew

godziny i dni

zastępując je nowymi kupowanymi od losu za pieniądze

zarobione ciężką i odpowiedzialną pracą

bo chciałaś mieć zawsze czas w szczelinach między porażkami

na zaczynanie wszystkiego od nowa

Aż w twoich oczach wypolerowanych jak kryształ

rozbłysły czarne nieruchome źrenice