wiersz o porannym spacerze

Zanim dzień stanie się nieznośny

zanim tęcza mnie uwiedzie bielą

idę posłuchać jak mruczy miasto

o czym szepcą do siebie chodziarze

i o czym do siebie nie szepcą

idę poczuć na skórze zaśpiew

ulic parków i pubów z piwem i śmiechu

plotącego warkoczyki na karku brzasku

tam idę gdzie jestem

oddycham bruzdami wyżłobionymi stopami w chodnikach

i ścianami na których matowieją ślady

po rękach i paznokciach

Ku chmurom porywają mnie październikowe krople z nieba

i z nimi

spadam na skrzydła liści na

sierść przemykających chyłkiem kotów

na powieki domów

dygocących od jesiennych razów

od ciosów ślepych i zimnych

Zanim dzień stanie się nieznośny

zanim wyschnie muzyka w studni poranka

wypijam kawę

i idę na brzeg czasu posłuchać jak szemrze płynąc

rzeką ku oceanom

jeszcze nie zasypanych kotwicami

dotykam w nim żagli i napełniam je ciepłym oddechem

niech popłyną w nieznane

słychać smutne pieśni żeglarzy

i radosny gwar w portach już słychać

zanim dzień stanie się nieznośny

wewnątrz mnie serce uderza

rani spokój krwi

roznosi ją po najdalsze dotknięcia

wewnątrz mnie krew oddycha

coraz szybciej i łapczywiej
po utratę tchu