wiersz na łące

Miękką niebieskokwietną chabrami łąką

czerwonokwietną od maków

w zielonych trawach zanurzoną

lasem drzew lasem gwiazd i zarośli

łąką płonącą światłem o zachodzie słońca

jak ciepłem ciała

ciepłem ogrodu nocą gorącą

łąką po widnokrąg mądrą

snem głębokim i koszmarem
okiem złym jak drzazga

i dobrym jak powolne warzenie rumianków

zdradą i wiernością męstwem gorzkim niczym piołun

i lękiem gryzącym jak dym

Łąką która jest drogą i celem

i czasem który jest oszustwem aż słodkim

czasem który jest w nas
cieniem od gasnącej lampy

oto tym

toczy się punkt toczy się sens lub brak sensu 
zawsze jednak trafny

jak trafny strzał do ruchomego celu

Na tej łące my

pobrzmiewając kontrapunktem

trochę niedośpiewani śpiewacy

ja i ty która przez nią szepcesz 

weź mnie weź mnie białą

weź właśnie mnie

na dzień na noc na sen