wiersz nad ranem

Przyniosłaś mi w dłoniach zapach myśli

jak bukiet barwami ogromny

i rozsunęłaś mgłę w zagłębieniach marzeń

opisanych wilgocią spojrzeń i dotknięć

Powiedziałaś – chodź zobaczymy

jak dźwięczą kroki w tej ciszy nadrannej

póki trwa

nim rozjadą ją z wrzaskiem

nim podniesie się z łopotem chorągiew

szumnie nowego dnia

Nazbieramy pełne kieszenie tej chwili

może jeszcze źdźbeł trawy i kilka maków

może zrobimy sobie potem z nich miejsce

osłonimy je tarczami dłoni

i może nazwiemy je

Weźmiemy też ze dwie garście wiatru

i trochę ciszy wpleciemy w spojrzenia na potem

kiedy modlitwę codziennego śniadania

ugościmy przy naszym stole

ciepłą goryczą kawy i bajką na dzień dobry

którą opowiemy jeszcze ptakom i chmurom

by frunęły nad nami po niebie wysoko

Powiedziałaś – chodź na pewno nam się uda

dziś we śnie widziałam Boga

wydawał się być zasłuchany w siebie

może nam nie będzie przeszkadzał