wiersz banalny

             Do ostatniej kropli słowa wyznaje ci

             że kocham wschody słońca i wiatry z północy

             powietrze wtedy dźwięczy jak kryształ

             dotykane skrzydłami ptaków

             i dłońmi budzących dzień ludzi  

             Kocham kobiece oczy brzaskiem szepczące

             o kochaniu i o miłości ciepłe

             i ich imię 

             wyznawane pierwszą nadranną kroplą słowa

             Czy takie wyznanie jest jak motyl

             przemijający na letniej polanie i łące

             brudzący skrzydełkami palce

             a przed zmrokiem niknący w pyszczku jaszczurki

             Czy może jest wspomnieniem

             owładniętych tęsknotą czarno białych wieczorów

             samotnie chłodnych

             i dni takich których jakby nie było

             odmierzanych stygnącymi grząskimi nocami i ich mrokiem

             Do ostatniej kropli dni ci wyznaje

             że będę marzył 

             choć wiesz jak bardzo nie umiem już marzyć

             będę wierzył w cud każdego dnia

             w to że nim wieczór go spełni będzie cudu spełnieniem

             Mówisz - to takie banalne

             i zajmujesz się sprzątaniem po ciekawym i dobrym życiu

             a ja idę sobie przez taflę lustra na jego drugą stronę 

             zasiać ziarno w ziemię

             którą do ostatniej grudki wyznaję