wiersz gdziekolwiek na końcu świata

Byłem na końcu świata pora wracać

tam jest tak pusto i zimno

nawet gwiazdy odwrócone są

ciemną stroną ku ziemi

i księżyce

Słoneczniki mają barwy nocy

a ptaki jak poranione chodzą na łapach

chowając śpiew między wilgotne pióra 
pod skrzydła

Wśród wież obróconych w ruinę

cuchnących stęchlizną pleśnią i moczem

snuje się brudna mgła pusta jak oczy ślepca

zostawiając ślady na czerni

gęstej i lepkiej niczym mokry popiół

a porozrzucane tu i tam serca

biją o ciszę jak deszcz o blaszany parapet

Widzisz to co ja drogi bez końca

ówdzie blade senne latarnie

i ślepo zatrzaśnięte zamknięte na zamek oczy Boga

wielkie na całe niebo

Gdybym chciał zostawiłbym tutaj samotność

która jest mi trwogą

ale wtedy nie miałbym u boku nawet jej

zupełnie nikogo

Nogi znaczą zdrożenie

prawdę bólu przykutą do nich łańcuchem

który każdym krokiem jęczy

jak dzwon głoszący najważniejsze

i każdy krok mógłby być powrotem

gdyby trwał w jakiejś skończonej chwili

gdyby stanowił drogę wyśpiewaniem jej w przestrzeni

Gdziekolwiek pójdę tam moje miejsce

gdziekolwiek będę tam zawsze jestem