wiersz niechciany, wiersz niepotrzebny

Coraz bardziej pewne

stawało się że umierasz

no tak wszyscy kiedyś umieramy

czyż to coś zmienia

taka kolej rzeczy takie tam umieranie

chyba lepiej o tym pomilczeć

A jeśli nie 
to ile powiedzieć słów

by pasowały do śmierci 
zapisanej w czasie jak przyszły poranek 
letni poranek może wiosenny

wszystko jedno może nie poranek

może wcześniej świat się skończy

co za bzdury

więc jednak poranek

Nie nie będzie trudnych myśli i słów

będzie kawa i papieros smutek i zamyślenie

przejdziesz przez świt

jak przechodzi się przez podwórko do śmietnika

wyrzucisz kilka opadłych godzin i zmiecionych chwil

potem wrócisz i zaczekasz na noc

W czekaniu sens jest najgłębszy

Zjesz posiłek weźmiesz lekarstwa napiszesz wiersz

powiesz sobie szeptem - przecież żyję

i zapiszesz to zdanie na jutro

zapiszesz na każde jutro

Tak w czekaniu jest największy sens

to tam jest ta nieuchronność

która cię zatrzymuje uczepionego poranków
pośród chwil zwiędłych z braku łez w rozpaczy

niezdolnego do lotu

nawet do poruszenia skrzydeł

Kiedy minie czas włączysz muzykę

i ułożysz oczy do snu 
będą sny śniły 

z których na wszelki wypadek nic nie zapamiętasz

Obok na stoliku będzie położysz pamięć

z zapisanym zdaniem – przecież jeszcze żyję -

takie tam umieranie