wiersz o nokturnie z cieniem

Tym którzy nie słyszą

i obcym w pejzażu

opowiedzieć można muzykę

chociaż muzyki nie ma

Tylko drzewa w strumyczkach powietrza

i głębokie waltornie kretowisk

Może jest to długa szarzejąca symfonia

o barwach ledwie słyszalnych

która nie wiem gdzie się zaczęła

i gdzie się kończy

O łąkę trzepocze głos lasu

Każdym mięśniem zaczynam słyszeć

ciężki dyszkant ziemi

i przez sosny wysokie niebo

Dotykam swojej głowy

jeszcze schowanej w ramiona

i nie słyszę tego ulotnego motywu

którym jestem i który nic nie znaczy

prócz tego że jest

Ogarnięty wielodźwiękiem

może zdołam zachłysnąć się

odnalezioną niesłyszalną granicą

odróżnić choćby jedną frazę trawy

jej głos chybotliwy pełniejszy od pulsu

Zachować

Wypełnić pamięć

W samotnej barwie

powrócić przez otwartą partyturę łąk

teraz 
kiedy głos mojej obecności 
taki czytelny - jak uzupełnić obszar którego nie słyszę

o którym wszystko wiem

i w którym zanikam