wiersz o pewnym rozstaniu

Kiedy wychodziłem od ciebie w tamten jesienny mokry dzień

przytulony do ciepła twoich włosów oczu i ust

i z gniazdem ptasim w miejscu serca

w kieszeniach ściskałem twoje ręce

jak kasztany czy breloczek kluczy

twoja twarz była białą w oknie latarnią

a twoje skrzydła rozchylały mgłę szyby na boki

Dalej musiałem skręcić

i niżej ku stacji kolejowej w stronę rzeki

- nie mogłem już cię widzieć

słyszałem twój szept

- idź już bo się spóźnisz

i zamykałaś pod moją skórą

tyle z siebie ile mieściło się

tyle oddechów ile w moich oddechach

Potem kiedy już kupiłem bilet

i stałem na brzegu peronu jak nad nurtem rzeki

Wypatruję zadzierając wysoko głowę

białego ptaka sfruwającego z Górnego Tarasu

dzień po dniu stoję tu w to mokre przedpołudnie

czy wiosna lato czy znów jesień

moje wyciągnięte ramiona nie mdleją nie słabną

stają się tylko wciąż mniej widoczne

Dziesiątki pociągów

odjeżdżających z drugiego peronu w twoim mieście

każdy zabiera na półgodzinną trasę do mnie

mój cień cząstka po cząstce

Stoję tam na peronie 
wciąż bardziej przezroczysty

nikt już nie podchodzi pytać o ogień albo o godzinę

w zasadzie w pochmurny dzień 
widać tylko dwa suche ślady po moich stopach 
na mokrym chodniku

a w pogodne dni strzępki zamglenia

jakby obłoczki ptasich oddechów

walczące z wiatrem

Ale jestem tam i tyle tylko

że już nie rzucam cienia