wiersz o wytrwałych poruszeniach nóg

Tego ranka w twoim mieście wszystko jest z szarości

z wilgotnej i zimnej

na pustych ulicach wiatr zabiera oddechy i ciepło

złakniony stawiennictwa

Żółte blade latarnie powtykane tu i tam jak drogowskazy 
pozbawione znaczeń i kierunków

zanurzają łby w lśniących mokrym chłodem chodnikach

Każdym krokiem bardziej cię nie ma

Poszarzałe drzewa i brudne puste domy podpierają deszcz

chmury osiadły na kroplach 

i na podmuchach wiatru

niesione drogą złożoną z odgłosu kroku który jeszcze nie wybrzmiał

odgłosu ustawienia stopy

i zamiaru ustawienia następnej

Dokądkolwiek idę oddalam się od ciebie

od ciepła które zamykasz swoją kruchością

przed nawałnicami zimna

zdartego wiatrem z rzeki i nieba

z obcości

Mówisz – idź już ja także zaraz wychodzę

dajesz mi na drogę zawiniątko uśmiechu

chowam je skrzętnie cichym skupieniem oczu
chowam je jakbym w dłoniach chronił 
światełko przed mrokiem

Dotykasz chwil i dni pocałunkiem

skrywasz nim je dla nas na jutro

na dziś i na wczoraj

Jeszcze mam pod kurtką zapach twojego ciała

i dotyk twoich palców na sercu

w kieszeniach przeniosę okruchy twojego imienia

ukryte przed napastliwym wiatrem

przed szarą i mokrą wszystkością miasta

przed uporem z jakim stawiam stopami drogę od ciebie

pośród kłębowiska oddaleń i widnokręgów

wypowiedzianych wyśpiewanych

poprzyklejanych do mokrego asfaltu ulic 
uderzeniami serca

coraz twardszymi od wyborów

dokonywanych koniecznymi wytrwałymi poruszeniami nóg

Ten poranek przeszywa mnie coraz bardziej

przenika odgłosami budzącego się miasta

coraz dalej od ciebie nazywam chwile przyszłością

tym co nieugięte

coraz szczelniej okrywa mnie zastygła zimna wilgotna tęsknota