Twój smutek jest samotny
spływa z oczu mlecznobiałymi łzami
jak wosk z palącej się świecy
tężeje i krzepnąc wstrząsa ciałem
Nieruchomiejącą rzeką
wiedzie przez wnętrze twojego serca
zastygającym bólem
przynosi ukojenie
W tej ciszy zobaczyłeś smutną twarz
odbitą w kałuży łez trzymanej w dłoniach
i cały kurczyłeś się bezwiednie
oddychając tym samym co wczoraj powietrzem
próbując stopami
jak najlżej dotykać ziemi
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz