wiersz poranny wiersz o niej i o mnie

Dlaczego zamykasz oczy swoim słowom

tak jakbyś wiedziała

gdzie mieszkają ich sny

i jakiego im trzeba spełnienia tkliwości

Kołysanka którą nucisz nie ukoi przecież rozstań

śladów ust i dotknięć

niepokoju na twarzach przybywających i przybyłych

z daleka zza dali

Zamykasz dłonie swoim oczom

jakby cię zwodził skraj lasu przez gęstwinę

która idziesz

przez las ty która las sadzisz i ty która gubisz

Dokąd otwierasz drzwi swojej nocy

kiedy układasz ją snom całujesz

i zawierzasz marzeniom

w nią wpatrzona po chorągwie świtu

niezłomne i kruche

Dlaczego ustanawiasz barykady z horyzontów

pośród pustyni białego nieba

i porzucasz je biegając po księżycach i gwiazdach

do zatraty pamięci długo w noc
w zapomnieniu jak w zwiewnej kolorowej sukience

skupiona i lekka

A ja ci opowiem jak rano smakują twoje spotkania

przytulone do moich

i jak w twoich oczach krzepnie

nieposkromiony słony smak poranka