wiersz o kropelkach łez

Zobaczyłem tam gdzie patrzeć chciałem

w twoich oczach

cienie dróg niezmierzonych

stopami ani żadną opowieścią

echa słów

których próbowałaś nauczyć swoje sny

budzące poranki

westchnieniem zaciśniętym kurczowo

na śladach łączących twoje

wieczory z dniami

jak okruchy chleba na stole

wyczekujące świątecznych świec

łączą głód z nadzieją

Zobaczyłem rysunki

obrazy wyryte palcami i muzyką

na ścianach w powietrzu

otulone oddechami z twojej pamięci

były tam kolorowe szklane kuleczki

nanizane jak rosa

i góry przepastne pod szczytami

dom z ciepłymi oknami

w krainie za siedmioma rzekami

i takie niepotrzebne nigdy nikomu

drobiazgi

na półkach i w szufladach

i w twoich dłoniach

bukiet kwiatów

Zobaczyłem tam kamienie

roztarte na piach i pyl

żmudnym uporem rąk

drżące iskierki tęcz

uczepione źdźbeł trawy i pajęczych nici

rozrzucone przez nocne burze

po progach wśród widnokręgów

kropelki łez zasuszone pomiędzy kartkami

książek i brzasków

zobaczyłem tęsknotę

rozcinającą pamięć jak topór

krew zakrzepłą na bliznach

które nie chcą ukoić

i cień wyciągniętych dłoni

przybitych do żaren nadziei

jałmużną czasu

Tak cicho mówisz

twój szept dźwięczy dzwoneczkami gwiazd

tak cicho patrzysz

twój wzrok chmury unoszą za horyzont

tak cicho bolą mnie stopy

od wyczekiwania odgłosu kroków

tak cicho twoje serce

cisza w nim zamiera