Jakbym na świecie zawsze był obecny

Wypowiedziane nocą pejzaże

rażą za dnia zbędnością

poprzystrajane odgłosami

przypadkowych barw chaotycznie

i tak po równinach o świcie

odpływają wizje

Cóż opowiem ze splotów tej wiedzy

unerwionej powstawaniem hipotez

a nawet ich ruchem

aby się spotkać w piątej godzinie

z opowieścią

bo niby z niej mówię

z wysokiego lotu ptaka

jeszcze nie objęty

kulistą narracją światła

mówię dalej

tam wszystko się zaczyna

Dziwię się nocom

że takie do siebie podobne

więc na oślep gwiazd sięgam

Zagrzebany w galaktyki

mierzę się z wyobraźnią

niebnie uwolnioną od śmierci

nie w znakach i literach

nie w znaczeniu pierwszym

a w zapachu pleśni

umiem na pamięć krańce

to z nimi popadam w zażyłość

jakbym na świecie zawsze

był obecny

Ile istnień zbiło się we mnie

abym spotkał tu siebie

przez nikogo nie oczekiwany

nie zbaczając z drogi

z wyznaczonej trajektorii

bym nie znikł

dla samego Boga

w czasie przetaczania

duszy w obłok

W tamtym śnie

połączyłem ze snem co przyszłe

jeszcze przebiegłem przez sad

w długiej frazie wiatru

bladoróżowy

i przez winnicę

bardzo zieloną

z tamtej czarnej ziemi po której biegłem

przez sad i winnicę

był biały chleb

z jego porannym smakiem

w ustach

Lecz powietrze zamiast łagodnieć

jakby stało się elektrycznością

czułem je na skórze

dlatego zrównałem się z próżnią

w której szukam

dobrego miejsca na zasiew

mojej

imiennej energii

Im przyszłość którą przygarniam

jest ciemniejsza i bardziej krwawa

jak struktura 
geologia ziemi

tym mocniej wbijam ręce w kamień

i tym harmonijniej rozsypuje się on

w dawną muzykę piasków

Zatem jeśli spojrzysz

w lśniącą od słońca trawę

ogarnięty wolą poznania

to z wysokiej przyszłości patrzysz

Nie ma znaczenia

że nad nami spopieleje łąka

i zwęgli się raj

choćby dzisiejszego wiersza

zostanie tylko śladem chwili przejrzystym

nie ostatecznym kręgiem wody

uderzającym o jakiś brzeg