wiersz o stwarzaniu świata

Odciąłem sobie wszystkie drogi

jak odcina się żyły od tętnic

chciałem zostać sam w sobie ze sobą

oderwać zębami skutek od przyczyny

przyczynę od skutków

i może była to właściwa pora

Stanęłaś przy mnie

nigdy bezpowrotnie

jak igła światła

i zeszyłaś żyły w błękitną ich siatkę
połączyłaś

więc wstałem z prześcieradła

pośród zapalonych kamieni

a ty trzepotałaś w sieci moich żył

wszystko przez wszystko

i nic przez nic

i nic mimo

Odciąłem swoje wszystkie myśli

chciałem sam z tobą zostać

oderwać niebo od światła

jak zeschłą farbę od sufitu

Nie opadły nasze pocałunki

jak lichy tynk ze ściany

bo ich jeszcze nie było

ale odpadły gesty miłości
skutki i przyczyny

zostały żywe deski podłogi

do chodzenia

i żebra na ścianie a w nich oddech

ja i ty