wiersz o aniołach na grudniowym kartoflisku

Idziesz tym korytarzem

wśród ciepłych pastelowych kolorów

nie przed siebie

ściskasz kurczowo w drżących rękach

przerażenie którym owinąłeś 

struchlałe w tobie puste miejsce po duszy

by uchronić przed zimnem

by nie uronić

nie utracić

i nie możesz nie możesz wyszeptać

ściśniętymi spieczonymi ustami słowa

w które zakrzepły twoje myśli

i które teraz turla ci się w ustach jak szklana zimna kuleczka

Próbujesz zrozumieć

dlaczego nie ma tu wiatru i nie ma nawet okien

z białymi blaszanymi parapetami

o które mogłyby stukać miarowo

białe serca aniołów

kołujących po białym niebie białym jak oczy trupa

przecież w takiej chwili powinny umierać anioły

bo jeśli nie teraz to po co

I anioły powinny umierać tak jak ludzie

a przynajmniej cierpieć z nimi

do końca cierpienia jeśli jest taki koniec

zamiast chować się w zakurzonych

śmierdzących myszami stronach Pisma

przeczekując tam razem ze Stwórcą Winorośli

natarczywe błagania opuszczonych w wolności

o miłosierdzie albo chociaż o kłamstwo nadziei

Ale wiedzą ze może ich tam dosięgnąć

tylko przekleństwo

znaczące tyle co puste ziarno

albo popiół

z ognisk na grudniowym kartoflisku