wiersz o bezradności wiersz bez odpowiedzi

Z najgłębszej czerni

w najgłębszą niewiedzę

z ujemnego całkowitego zbioru

w paradoksalny przesmyk

na przeciętnej ziemi

w przeciętnym mieście

pod mniej więcej błękitnym niebem

niosącym deszcz i pogodę

w krajobraz pojmowania

w pragnienie i możność

Przebieg sygnałów jak wieczysta rzeka

Że się zwali wodospadem

wie już u początku drogi

A w mózg nam wbito

mózg i pytanie

strach i tęsknotę zasiano głębiej

i tu się uskrzydla myśl

co wiedzieć pragnie

wiedzieć

Przed nami cienka kreska

co nas przetnie

rozłączy ruch jak sprzęgło

i odtąd nic się nie wyjaśnia

Otośmy mędrcy