wiersz o równinie

O rozżalona
rozpachniona wrzosem
niosąca nad podziw
bliską i jakże
niemożliwą miłość

Spoglądam na twoją łąkę

spokojnie i czule

wkładam ręce do jeziora

i ubywa świata

Więc płynąć -

drżą powieki nad rozgrzaną łąką

ty w dłoni kwiat stokrotki

ja trzymam kaczeńce

nie mogąc piękna wchłonąć

zrywamy je tylko

by na równinie wodą

mogły płynąć