wiersz o zwątpieniu drugi

Przenoszę kontur drogi

na szorstkość stóp

odchodzę

w nadbiegającą perspektywę światła

w zaciszu rąk

trzymam osowiałego Boga

Światło kruszeje i wiatr zatrzymany

cisza nabrzmiewa grząska

podchodzisz nagle

uderzasz w pnie drzew -

przecież rosną

Bezsilny w tym swoim świecie

sam pragniesz stanąć -

jak w modlitwie 
przed słowem a nie przed pieśnią
przed bogiem – nie przed tłumem

przecież wierzysz

Czasem Twoje opowieści pękają
pękają dłonie

gdybyś przyszedł później

usłyszałbyś wysoki płacz

i cichy szelest łez

ale i tak wolałbyś zapisać ten swój wiersz