Czynię

14 września wieczór przed Szabatem

Słońce weszło w sferę mojego przyciągania

ludzie przystanęli i śledzili z zapartym tchem

matka pociągnęła dziecko za rękaw:

chodź zobacz jak umiera poezja

Przetaczana krew z serdecznego palca zabarwiała horyzont

nieprzerwanie rurociągiem Nord Stream (lubię przyrodę)

Odczuwałem lekkie szczypanie w ranie i senność

ludzie nie ruszali się patrząc wciąż łakomie

na róż który wyciekał z nieszczelnych przewodów –

Po pięciu minutach nadeszła pielęgniarka i odłączyła mnie

Nie było zbyt bolesne prawda – uśmiechnęła się pokazując

nazbyt grube udo

Zakryła je pospiesznie

Słońce mało oryginalnie kojarzyło mi się

z wielorybem wyspą rysunkiem z jakiejś kartki

przestało być już rozwiniętą flagą czegokolwiek

japonii albo innej autonomii

wreszcie nic nie przypominało

Upadłem wyczerpany w stalowe powietrze

mewy zaskrzeczały twardo a ludzie z wolna rozchodzili się

tylko obciągając po sobie nieprzemakalne płaszcze z szelestem

czym upodabniali się do powietrza –

Jedynie wokół miejsca gdzie Słońce spuściłem do grobu

przeświecało jak przez gazę

(ochronny opatrunek doraźny za 0,03 €)

która lojalnie przechowała małą plamkę mojej krwi w gazie mgły

z wiernością – myślę teraz – godną lepszej sprawy

* (zapiski do wiersza)

z definicji poezji:

Dłonią zamysłu zapisana w książce wyjść

Noc co się nazwała jej imieniem

*

ze zdolności przewidywania:

Wrzuciłem do internetu swój nekrolog

A cała reszta – grafomania

w obieg krwi wpisana białą pchłą

*

Nie chciej bym się silił na taką dosłowność

która Ci w testamencie zapisze ten nekrolog