Z okazji nadchodzących (...coś tam)

Między piątą a szóstą konferencją nie spisanych myśli

wśród piasków które nie są żadnym wejściem ani tym bardziej wyjściem

w jakiekolwiek bądź wolne miejsce Brak ubytek czy wyrwę

następnym a poprzednim chlebem którego wczoraj wierszem śliniłem

rokiem 1960 a nie otwartym do tej pory zalewem

wódki ochotą do pisania a innym lukratywnym biznesem

w rozmowie ze 116, 117, 118 napotkanym nudnie szczerym człowiekiem

Tak w równym moim oddechu jak w przyspieszonym tętnie

u stóp katedry ascetycznych finansów czy w prywatnym metrze

między przerwą w dopływie sensu a postulowanym bezsensem –

wierną posługę pełni na każde skinienie

podręczny kubek zimnej wody

na męską decyzję gotowy chłopięcy scyzoryk

Parę zdań (wspomnienie z wpatrywania się w oliwkową ścianę z niedużym portretem kobiety)

Matka nie jest ulicą którą obchodzisz miasto

ani betonową płytą skąd bezszelestnie wystartuje twój samolot

– ben gurionem niepodległego państwa

Chociaż nad nią tlen tak czysty: nie ulega żadnym wiatrom

korozji laurkowych opowieści o życzeniach

Może latarnikiem w urodzajnym sadzie albo

kontrolerem ciśnień jest w stacji pomp miejskich wodociągów Lecz czasem

wymyśl że odpowiada jednej z widzialnych gwiazd

której promieniowaniem nie jesteś

Opowieść eschatologiczna

Wadzę się z Prawdą siedząc w drzwiach na progu

pękają drogi w domu rośnie trawa

kto grób ominie też nie będzie żywy

– oszukam bejt olam – gadatliwy piecuch

Nie trzeba było filetować winy:

ostre odkładać na sam rąbek żalu

miękkie obnosić – ten głód jednolity

jak śpiew kantora ryby wyławianie

Sieci są gęste nawet popiół śmierci

już łowią ze mnie Jak głos manekina

niosą do witryn – ciężka to przestroga

dla ust barwionych – iskrzą się płomienie

palą się moje znaki słów zasiewy

gdy Prawda bliżej – niż ja swego ciała