wiersz o pustym niebie

Jak wiele mnie ubyło kiedy zostawiałem ślady rąk

na chodnikach rzeczach

na twarzach ludzi i w winnicach

białe ślady osiadłe w mroku

jak pocałunki na zwęglonych ustach

jakby dotknięcia odsłaniały nagie kości

pozbawione treści trzewia

jakby barwy które czernieją i rozpadają się
białymi płatkami

w procesie zastępowania teraźniejszości przeszłością

Przez wybuchające żagwie dni

starając się ich nie dotykać nie oparzyć o nie stóp ani dłoni

przez płomienie gwałtownie utleniającego się dnia

zaciskając powiekami popiół w oczach

przez rozżarzone do pustki niebo

inkrustowane czaszkami chmur i oczodołami gwiazd

wsparty plecami o rozpaloną

skwierczącą klingę minionych przyszłości

przez magiczne zaklęcia chwil

poczerniałych spalonych oprószonych sadzą

Jak wiele kropel mojej krwi zostaje

na wirujących liściach

pośród lasów i traw lipcowych polan

wygniecionych lipcowymi słońcami

odartych z zieloności i błękitów

eksplozjami supernowych

eksplozjami dni

i wśród poranków czerniejących nadchodzącym mrokiem

stygnących pożarów