modlitwa

Opowiadam ci to co najważniejsze

wszystko nawet to co dotąd skrywałem

opowiadam ci o zdartych kolanach

i o snach w których zabijałem ludzi

Nie wystarcza mi to że słuchasz

chcę żebyś odpowiadał

nie nie jak przyjaciel

a jak ktoś komu zaufałem

Ty odchodzisz milcząc i zabierasz mi moją odpowiedź

Z marzeń zbudowałem dom na skale którą znalazłem

w chaosie który uplotłeś

Układałem cegły i belki swoje dni

w kuchni już ustawiłem stół i przykryłem go chlebem

przy nim pisałem ikony i wiersze

a na poddaszu w prześcieradło chłodem tonęło niebo rozgwieżdżone

i sny oplecione ciepłymi udami żarliwej miłości

Nie pozwoliłeś mi niczego skończyć

choć trzeba było tylko dach ułożyć

kazałeś iść przed siebie

Idę więc i twoje ślady płoną

układając jakiś wzór

z poskręcanych sczerniałych truchełek ptaków

które kiedyś na pewno były aniołami na niebie

wzór z którego nic nie rozumiem

To się wydaje najłatwiejsze

zwyczajnie iść w nieznane bez myśli o zgubionych drogach

Ustawiać stopy jedna za druga

jakby w tym uporze były wszystkie odpowiedzi

ale ich nie ma żadnej

jest tylko nieuchronność kamienna jak głaz toczony pod górę wieczną

Wiesz że w końcu nie dam rady iść dalej

zatrzymam się by odpocząć że gdzieś zostanę

ułożę się wśród martwego rytmu twoich śladów

i bezdomnego szelestu twoich słów

rysując z myśli i kamyków zimny wzór pamięć

i tęsknotę duszę oplecioną nią w rany

Opowiadam ci to co całkiem nieważne

wszystko nawet to czego nie skrywałem

opowiadam o miłościach wypalonych i sczezłych

o nadziejach potraconych o sobie

wystarczy że mnie słuchasz

i nie chcę byś mi odpowiadał

bo nie chcę żebyś milczał Panie