banalny wiersz o spokoju

Na wiadomość

z której nagły łeb węża 
właśnie bada

rozwidlonym językiem swoją przestrzeń

zanim w nią sploty bezszelestne rozpuści

stawałem przy oknie

a było to wiosną jesienią zimą

Widziałem śmierć majową

słońce wzniecało zielone pożary

kosy wznosiły krzyk aż nienormalnie radosny

w nienormalnie niebieskie niebo

wiatr żywił drzewa ruchem

Ogród dawał śmierci schronienie

stamtąd podglądała moje oczy

biegnące do korzeni drzew

tam gdzie czerniły się świeże kopce kretów

W dniu ciepłej jesieni

wśród radości jabłoni

była w jabłkach

i znów podglądała moje oczy

gdy patrzyłem przez drzewa

w punkt za widnokręgiem

z którego dobiegał mnie

spoza przestrzeni

pierwszy jej powiew

Styczniową zimą stałem przy oknie

zatopiony w chłodzie

i widziałem już tylko

lustrzane zasadzki chłodnego światła

był jednak w nim otwór czerwony od żaru

Następną marcową wiosną

w dniu wyjątkowo ciepłym

i obiecującym szybki rozkwit

po bezśnieżnej zimie 

pośród źródeł łąk 

widziałem w ogrodzie przybliżony rysunek

jakby negatyw

wywołujący się niezmiernie powoli

jej oczy

były zaznaczone ciemniejszymi o tysięczna część tonu

fragmentami przestrzeni

była tam bardziej niż kiedykolwiek

Zamykałem oczy

odwracałem głowę

niepewny szukając porównań

i ponownie patrzyłem

aż do potwierdzenia poszlak

potem stopniowo zanikła

przyczajona do następnego sezonu

lub innego uzasadnienia