Nie, to nie jest testament. Nie wybieram się ku nicości, choć kłótnia, moja z Wiekuistym, trwa.
Przez całe życie jest dla mnie ważna wiara. I nie dotyczy religii. Kiedy byłem dzieciakiem było oczywiste, że w naszym domu mieszka Bóg. Wiara była tak naturalna jak uśmiech mamy podającej kromkę chleba do śniadania. Potem było różnie. Coraz mniej sytuacji i moich myśli z nimi związanych było mi zrozumiałe.
Tak jak czasem nie było chleba na śniadanie, tak coraz mniej w moim świecie było Boga. Życie ale i ludzie w nim mają wielki wpływ na to, jak kształtuje się człowiecza egzystencja. To, co określamy zbiorem przypadków, z którymi musimy się mierzyć jest na równi ważne jak decyzje, efekt woli.
Wiele razy w swoich dniach i nocach odchodziłem od wiary. Wiele razy ubliżałem jej w niepohamowanej złości. A jednak wracałem. Z perspektywy, która była i jest mi dana myślę sobie, że w każdym człowieku jest naturalna potrzeba wiary. I chyba nie ma takiej mocy żeby zniszczyć ją zupełnie. Człowiek, przynajmniej taki jakiego znam, niezależnie jak los go wiedzie przez czas i jak sam próbuje stawiać kroki jest zawsze jednym, tym samym, niepowtarzalnym. Może na podobieństwo, jak jeden jest Bóg.
W człowieczeństwie wiara jest tak naturalna jak potrzeba oddechu, picia, snu. Ci zaś, którzy zaprzeczają duchowości człowieka są miałkiego niskiego intelektu i obarczeni są tchórzostwem. Tchórz zawsze ucieka. Gdziekolwiek, przed życiem i jego treścią. Tworzy kuriozalne formy w których jest pustka.
Tak, ja także bywałem tchórzem. Póki. Nie wiem jak to nazwać, może do czasu, kiedy przestraszyłem się własnej głupoty. Póki nie przeraziłem się jej.
Teraz myślę, że jest tak: On, Bóg Stwórca tej enklawy życia w martwym świecie nie jest Dobry, nie jest Zły. Jest Sprawiedliwy. Nauka o dobru nie rozważa jego konieczności, a tylko to by nie czynić zła bez potrzeby, w niezbywalnej trosce o swoja egzystencję bo jest dana, i w trosce o ten sam przywilej bliskich.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz