wyznanie

Wśród tylu wariantów złudzeń

jeszcze raz nieudolnie usiłuję naśladować

swój głos w wierszach

myślę nad definicją mowy

słońca miłości śmierci

piszę list z wiadomościami o życiu

i czytam w nim niezrozumiałe słowa

Jeszcze raz studiuję proces Franza K

obmyślam zawieszenie

- kto się boi ten się oskarża -

przeglądam podręczniki świadectwa biografie

z coraz większa obawą

przyrównuję wszystko do wiersza

Kiedy tak rozmawiam ze sobą

że słychać syk Boga odciśniętego na szybie

kiedy nie mogę oddzielić własnej samotności

od ciebie i od rzeczy nie mogę

wyjść z tego domu który ocaliłem

kiedy słowa nie znajdują uzasadnień

i lęk dopada mnie na moich oczach

myśl jak modliszka trzepoce się przez śmierć

a kroki wartowników

słychać już po tej stronie życia

Stan poezji jest w mojej krwi

ciągle wyruszając w drogę unoszę ją w sobie

jej niepokojący porządek

Będąc ciągle w drodze

znam tę jedyną poezję

jej moment i wagę

poczucie chybotliwej otchłani

to ona przedziera się przez tkankę zdania

strefy sensów

i zapala słowo o słowo

Więc co zabrać ze sobą

tych kilka wyniesionych z domu przeczuć

i dokąd

z tą odrobiną szaleństwa pod językiem