wiersz o kruchości lata

Dziewczyny marzą o ślubnych obrączkach

chłopcy imają się różnych dwuznaczności

ściągając okrycia z krągłości odległych planet

Słońce zagląda do jabłek zapalając rumieńce

nie wstydzimy się ich rodzaju

gdy złota reneta okazuje się kobietą upadłą

akty tworzenia okazują się często

przygodnością rzeczy

Parują biodra i dylematy

współuczestniczą lipce sierpnie nagie

bezkreśnieją sytuacje i fragmenty życia

nawet umarli przenoszą się z miejsca na miejsce

w książkach o historii 
wciąż inaczej widząc swoje daty

 

Wieki odchodzą i dudni niepamięć

konie gubią podkowy a zegary gubią wahnięcia