wiersz o skaczącym przez odbite tynki

Cywilizacje rosną hełm przy hełmie

na wysokość łun

Już wiele tysięcy lat wstecz

o wdeptanych w grunt

polerowały swoje kulbaki stare kultury

a potem szły pod darń

albo na dym i mydło

W zabitych miastach robak ściągał epolety

psalmom i izmom 
wymierzając sprawiedliwość sławie

szumom szarf i rżeniom dzwonów

Więc nie mów hop

przeskakując przez odbite tynki

rumiany chłopcze

ani ty – pozujący spiżom

w dniu najbardziej uroczystym bezpański pies

pochwycić może z wędrownych przeznaczeń

twój gnat zwycięzcy i – zamilkną okrzyki

Bo każdy jest częścią tego co mija

nawet bez wystrzału