wiersz o przechodzących

Jest tu czaszka

sentencjonalna i wieloznaczna

jakiś Hamlet z niej uchodzi

jakaś nieboszczka dobijana na kilku frontach i wojnach

dosięgło ją istnienie aż po czasy przeszłe

Oto ułamany grot który wchodził w ciało jak w masło

piał w wykruszonych zębach

ciął horyzont spłoszonym koniem

oto zardzewiała zbroja

która straszy jak pusty katafalk

podchodzą do niej chłopcy

z głowami nie nawykłymi jeszcze do hełmów

Ci chłopcy także

kilka wieków męskich decyzji przejdą

być może wkrótce gwałtownym skrótem

potem przyjdą znów inni

i zaczną wyrywać drzewka z nieznanych czaszek drzewka 
na drzewce sztandarów i transparentów

Zejdź do środka zmarszczki

a dojdziesz do środka ziemi

do galopu zwierząt których już nie ma

i do obrotu planet

które galop ten przemieszczały i zamieniały

na wykrzykniki zwycięstw niezachowanych

nie zachowanych