W innych barwach tęcza

Przedzieleni własnym obszarem

identyfikujemy się oddzielnie

Oglądamy ciało prześwietlone

oddech już się zabliźnił

uchodziło słońce

wokół stygł krajobraz

Béla Bartók kwartetem ptaki w powietrze wabił

wielki festyn huczy nad nami

tyle salw złotych strzelają mlecze

fioletowe echa powtarzają łąki

Nocą w jasnych wodach miłość śpiewa

ptak cudzoziemski

śmierć – to jest w innych barwach tęcza

Istniejemy 
przez słońce deszcz gwałtowniej spada

nas niewidocznych w tęczy

łączą obce strony nieboskłonu

Śmierć – to mielerz w którym wiatr
wypala się na węgiel

Jesteśmy płomieniem czekania

zadeptanym kiedy narastają kroki

Kiedy z piersi zeskakuje oddech

już popiołem myśl codzienna nas przewierca

Jesteśmy niezależnie od utartych dróg

brzydoty

zaczajonego bronchitu

zawieszeni między pozorem obecności

a kończącym się ziarnem nieustannej nocy

Ziarnem początku
zasianym we własne ciało

Być może ty i ja jesteśmy pijanym witrażem

w ołowianych polach

odławiamy przydzielone uncje światła

pomiędzy posadzką a niebem

Niekiedy cień pochyłego drzewa staje za oknem

daleki ptak w nim grzęźnie

Witamy świtu barwne toasty

zatrzymujemy kwitnące materace

nim ranek je zatrze

nim wybije ostatnia kropla potu

Pająk rozwiesił nici błękitne

kran torturuje ciszę

ważność traci przedwczorajsza radość

Dnia nie narodzonego aforyzm

stanie w drzwiach

ale nie otworzy układu zamkniętego

Papercut - A Dream