Za chwilę

Przy tym stole

- nad którym noc szarzeje

i ja z lepkim smakiem słów

milczący -

Nasze dziecko rzucające się we śnie

ty rzężąca nadrannymi snami jak w śmierć

i ciche próchnienie szaf

Ze stron obu

okna -

i wbijany w tę naszą nikłość miecz światła

a z nim

coraz większe spustoszenie pokoju

na oścież

Za chwilę

- po rozrzuconych na pościeli rękach dziecka -

przetoczy się czerwona bryła dnia

a ty jak co świt drżąc z przerażenia

w tę pustkę świetlistą

wyszepczesz modlitwę