Pod koniec twojego monologu

Pytasz Panie pod koniec swojego monologu

- nerwica ci się kłania coraz niżej -

w zdaniach ciętych masarskim tasakiem

o zdrowie

Szmery w lewej komorze -

przypuszczam że zalęgła się tam mysz

czasem mi dogryza

pewnie drąży nory w kierunku aorty

Tak czuję się obco a tyle rzeczy

własnoręcznie i własnonożnie oswajałem czule

- podejrzewam że ja i Cała Reszta (godna dużej litery)

mówimy różnymi językami

stąd nieporozumienia są stanem chronicznym

Lepiej nie mówić na co cierpię ostatnio

- na starzenie się czasu -

nie tylko w moich tkankach

jest tak jakby czas się zbuntował

i przestał udzielać azylu imionom wszechrzeczy

Wsłuchuję się w mechanizmy zegarów

to się potwierdza

coraz bardziej w nich zgrzyta

brzęczy klekoce wibruje

Zegarmistrzowie w moim mieście

dostają białej gorączki

Odkąd zoperowano mi oczy

- pozbawiając je zdolności barwnego widzenia

zrezygnowałem z zamiaru podróży

do krajów nawiedzanych trzęsieniem ziemi

poruszam się zgrzytliwie (jak wyżej)

od … do

(tę pustą przestrzeń wypełnij domysłem

wzór: od ściany do ściany)

Struny głosowe mam teraz w letargu

nawet pod nożem chirurga

nie wydają jęku

To co czasem wykrztuszę

nie jest modlitwą brzuchomówcy

a wmówionym mi przyzwyczajeniem do oddechu