Poezja panie, poezja

Zdrów jak rów reumatycznej wody

pełen jak bęben powietrza

nigdy bym nie przeczuł że ten który mieszkał

w mojej baronii na podjeździe pod moim adresowym kodem –

a odchodząc na bok mawiał już mniej donośnym głosem

choć nie wierząc w milczenie

na usta patrzył palec kładł

odbity od jakichś szyb

coraz rzadszy gość na moich wargach –

że ten głód poezji dziś się do mnie jeszcze raz przyzna:

gdy w zupie nic

kawałki martwego błękitu będą

pływać

*

W nocy śniło mi się, że mam dobry pomysł do wiersza...
(Hebbel)