Opowieść egocentryczna

Drugi ja

z kompozytów i kwarcu

– którego kocham na równi z pierwszym (tym

z wosku patyków i lęku) –

idzie naprzeciw pierwszego

naciera jak fala na klif

jak lawa na wioskę i

wiatr niesie wysoko jak
zawołanie 

Pierwszy staje na

palcach

rzuca weń jak

dziecko kolorowymi kamykami i papierkami po gumie do żucia

Czuję ich w sobie

pasowanie

i boje się

o drugiego i

w nim o pierwszego w

nim