Pora pierwsza: Przed brzaskiem

Nie budźcie sowy jeszcze zapach ciemności

potu i nieśmiertelnych snów krąży po pokojach

jeszcze tęsknie pojękują rury ogrzewania

ostatkiem sił wtłacza ciepło agregat

co stoi pracowicie w piwnicy

i sucho trzaska mróz za szybą

łamiąc drobne gałązki

i przykleja sine czoło do okna

przerażony skostniałymi wróblami

i niszczycielska mocą własnego oddechu

tylko gawrony jak ślady zła na ziemi

ironicznie zmieniają rytm swoich ruchów

w parku

okrążając ławki

skazane na pustkę jak śmiech okrągłą.

Nie budźcie sowy bo padnie spod sufitu

przerażona swoim ostatecznym kalectwem

ujrzy bowiem własna głowę bez reszty ciała

i jastrzębia bez głowy

wciśniętego w kąt.

Jeszcze nie pora na ziewanie domu

Pan, Pustelnik i Twórca Absurdalnego Świata

zaklął w kartkach i obrazach duchy

a ciała ich krążą w domysłach

i co chwilę wyrzuca w przestrzeń

krzyk wołanie lub cichy płochliwy chichot.

Jeszcze nie czas żeby

poddasza uniosły senne powieki

żeby kur z radia daleki zaplątał się we własnym głosie

żeby do któregoś pokoju wśliznął się cień

zwariowanego ptaka.

Wielki Pustelnik, Pan na Włościach Słowa

przechadza się po ciemku po salonach światła

mruczy do ściany która go nie słucha

przemierza krainy zalane słońcem

snuje plany podboju świata

nie widząc jak malutka sikorka

wybiega z jego odsłoniętej źrenicy

i szyderczo popiskuje

mając przed sobą

kawałek słoniny powieszonej na drucie.

Wielki Pustelnik mistrz papieru długopisu

i odwiecznych snów o nieskończoności

powoli odwija się z bandaży nocy.

I teraz dopiero o brzasku następuje dramat domu

odcięta ręka nad głową Mistrza jeszcze się kołysze

w nieodgadnionym bólu

otwarte oczy latarni

skierowane na wszystkie strony

wyglądają jak cztery zjawy nie mogące się wydostać

zza szkła

klucz zawieszony na wieszaku

przypomina winnego

który dopiero co uchylił drzwi

tajemnicy

i dał jej szansę

żeby rozpłynęła się w przestrzeni

niewidoczna i dobrze chroniona.

Do domu wciskają się pierwsze cienie

niebieskie białe ze zmąconym wzrokiem

kot mruga raczej bezmyślnie do narysowanego osła

ktoś puka.

Wielki Pustelnik wyłania się z kryjówki

a za nim skulony w kłębek

ostatni szczur mroku czmycha pod nogami.

I oto Mistrz

jeszcze nie całkiem zdjęty z krzyża niedawnych cierpień

rozdwojony między tym co było a tym co niewiadome

słucha jak cicho przesuwa się gdzieś pod ścianami

a może pod sufitem jakieś złe przeczucie

rzuca się więc do obrazów tknięty fatalna myślą

że w ciemności umknęły też postacie zaklęte w kartkach.

I oto co widzi

na koniu don Kichot bez lancy

i Sanczo Pansa bez tobołka

stanęli w zdumieniu wielkim

a z kilku innych kartek

wychylają się ku niemu bohaterowie

ze smutnymi oczami

milczą i patrzą w oczekiwaniu.

I dopiero teraz Mistrz spostrzega

że coś się tutaj działo baz niego

ktoś z kimś prowadził jakieś spory

ktoś z kimś przeciwko komuś spiskował

(a nie daj Boże, to przeciw mnie te moje duchy

z kartek spiskowały, myśli Mistrz i patrzy na nie

jeszcze uważniej).

Mistrz nie wie co myśleć o tym że

na jednym obrazie brak fotela a głowę by dał uciąć

że wczoraj był tam jeszcze.

Ale patrzy a fotel stoi obok

a koło fotela lanca której brakuje don Kichotowi.

Z gwoździa zwisa warkocz dziewczyny której brakuje

na kartce

samotny Żyd

jeszcze niedawno płynący nad miastem

teraz przybity do ściany.

Mistrz, Wielki Pustelnik

zmieszany i w kłopotach

zaczyna wątpić w świat który stworzył

ale wtedy zegar rzuca w przestrzeń głos

i głos ten woła

i przyłączają się inne zegary

i wołanie idzie od ściany do ściany

od domu do domu od ulicy do ulicy

idzie wołanie przez świat

by poruszyć sumienie Nocy

która skryła się za latarniami

zabierając wraz ze sobą zagadkę

ciemnych rozmiarów postaci

i mrocznej tajemnicy obrazów

które nie zdołały wypełnić się rzeczami ludźmi zwierzętami i ptakami

tylko wypychają przed siebie puste miejsca

pola do domysłu.

I oto Wielki Pustelnik

patrzy na drzwi

znów powtarza się pukanie.

A gdy dom szeroko ziewa

w drzwiach staje facet

osobisty przedstawiciel szatana na ten obszar

emisariusz nieba

i skrzypi jak stare drewno.

Mistrz

wie teraz na pewno

że wraz z tym facetem

także wyszedł z kartki.

A z mojego pokoju

wylatuje czarny motyl zwany Szeli

i kieruje się

do chmur wznosząc się nad dachami.

A z innego pokoju widzę jak wykwitają

dwa niebieskie płonące zagadkowe kwiaty

dwie plamy słońca zwane Annami.

A Mistrz dotykając nogami ziemi

sztywnymi palcami odrealnia już rzeczywistość.

Dom jest bliski obłąkania.