Pora trzecia: Zmrok

I oto obiekt z przestworzy osiadł w mieście

Mistrz Rzeczy Niemożliwych oderwał wzrok od kartki papieru

z której biły jak dwa gorzkie źródła oczy szatana

zmącone długim pozowaniem.

I struchlał Wielki Pustelnik

przecierając powieki zauważył bowiem siedzących na fotelach

stojących nad sobą leżących pod ścianami

ludzi którzy także zastygli

na jego widok.

Przez cały dzień pochylony nad biurkiem

nie mógł dostrzec tych

którzy zajmowali krzesła fotele

i zydelki.

I oni nie mogli się zakraść do jego oczu nieobecnych.

I oto spotkanie którego się zawsze bał

pisał od lat o ptakach martwych rzeczach miastach kubłach

i ostatnio coś co do niczego nie było podobne

ani do tego świata ani do żadnego innego.

I zląkł się Mistrz że przyszła pora

żeby złożyć sprawozdanie przed Śmiercią

która podejrzewał że różne kostiumy przybiera.

Patrzył więc na postacie

a tu z głębokiego fotela sam Dante się kłania

a z drugiego Miguel Cervantes

a z trzeciego Lord Byron głowę pochyla

i zjadliwie klepie Mistrza po ramieniu.

Cofnął się Wielki Pustelnik

zasadzkę podejrzewając

a tu zza pleców twarz Owidiusza zagląda i twarz Walta Whitmana

i Mary Shalley się uśmiecha mgliście.

I widzi mistrz

jak wyłaniają się

Rimbaud, Baudelaire

Turgieniew

Gauguin

Steinbeck

Goethe

Van Gogh

Sofokles

Tołstoj

I widzi twarze

Henryka Ibsena

Edgara Allana Poe

Jorge Luisa Borgesa

Tu Fu

Jonathana Swifta

Julio Cortazara

Ernesta Hemingwaya

Gabriela Garcia Marqueza

Henry Millera

i Rumiego.

Mistrz znów się cofa

a drogę mu zagradza George Bernard Shaw

a z drugiej strony Figury Historii.

Tam Historia Piękna

tu Historia Narodów

myśli Mistrz

a wciąż ktoś wstaje

i ktoś inny siada

to Cezar to Hadrian

to Bonaparte to Karol Wielki

to Kościuszko to Danton

(he he – uśmiecha się Mistrz na wspomnienie szkolnej ławki)

A już kłaniają się Mistrzowi

Czesław Miłosz

Honore de Balzac

Joseph Conrad

Robert Hayden

George Eliot

Frank O’Hara

i Ezra Pound

i warta po warcie

pełnia tu straże

Wieki Maniery i Style

Estetyki Filozofie i Religie

Dramaty Komedie

i drobne epizody dzieciństwa.

I Wielki Pustelnik moczy czoło szmatką

aż zniknie ostatni z intruzów Przeszłości.

A gdy znów ogarnia spojrzeniem Dom

widzi puste krzesła fotele sofę

i sam już nie rozumie co poza nim się dzieje tu jeszcze

i nie wie jak to Czas

ręką jego kieruje

i nie wie kto korektę wierszy mu przeprowadza

w tym świetle snów symboli i Historii.

I chciałby się zanurzyć w ciemności

ale zmrok dopiero do stóp się łasi

a po pokojach krążą czyjeś głosy

i szmery

których nikt nie wydawał.

Dom Wielkiego Pustelnika

w nową konstelację wchodzi

a na zewnątrz

między Nocą a Dniem

zaczyna się gra o jasność miasta.

Po stronie Nocy stają domy

ciemniejąc w milczeniu

ulice natomiast przechylają niebo

na stronę Dnia

ogniem latarni oświetlając oczy słońca

które roni kroplę krwi

niepotrzebna łzę nad światem

i zapada się w studzience ulicznej.

A wewnątrz Domu Wielkiego Pustelnika

szykuje się nowa zdrada

i nowy spisek wylęga się pod okiem Mistrza.

Gdy tylko Mistrz odwrócił głowę od kartek

postać poza biurko czmychła

i inne postacie do skoku gotowe

a gdy Mistrz czuwa myśli z niepokojem o tym co się stanie

kiedy wieczór na palcach wejdzie do mieszkania

i na dobre się wszędzie rozgości.

A tymczasem kartki powoli ale systematycznie

cofają się niby bez przyczyny niby tak sobie

ale w coraz głębszą toń mroku idą.

I jeszcze widzi Mistrz swoje kartki

jeszcze na uwięzi wzroku trzyma oczy szatana

ale osacza go już Noc

zwalając się raptem na jego barki

przygniatając i tłumiąc

ostatnie siły

i ostatnia moc Mistrza ostre spojrzenie na zapiski

nie zdaje się na nic.

Postacie odchodzą na wielki więc ciemności

zakryte

tajemnicze

i zdolne do wszystkiego.

I gdyby ktoś stanął w oknie

zobaczyłby scenę

nierealną

Mistrz rozmawia z własnymi dłońmi

i do własnych oczu przemawia

wykazując wyraźny bunt i rebelię rzeczy skierowaną

przeciwko niemu.

Ale obie ręce już nieposłuszne Wielkiemu Pustelnikowi

także go opuszczają

bez słowa wyjaśnień

a oczy giną w długim tunelu śmiechu

jak dwie świece

płonące na dnie

smutku.

I umiera ostatnia sekunda nadziei

że da się odwrócić kolej rzeczy

ale świat poza człowiekiem

ma swoje kosmiczne drogi

równie niejasne jak niejasne są myśli człowieka

choć są żywe i świecą

jak

duchy z kartek Mistrza

na odległej

planecie życia.

Jeszcze nie zabierajcie tej sowy co śpi na poddaszu

jeszcze ciepło oddycha miasto

i ulice do wód niskich schodzą

jeszcze ręce Mistrza z wędrówek dalekich nie wróciły

jeszcze Czarny Motyl nie zafurkotał pod sufitem

jeszcze dwie źrenice Wielkiego Pustelnika

jak dwa spróchniałe drzewa

w ciemności świecą.

I Dom w Centrum Samotności

wypełnia się cieniami

a każdy cień z innego lądu tu przybywa.

Wyciągnijcie tylko rękę

a w powietrzach popłoch powstanie

i zamieszanie wielkie.

To gdzieś przestrzenie się zwołują

żeby się wspierać wzajemnie.

Nie idźcie jeszcze po sowę

która między belkami poddasza śni swoja mądrość wieczystą.

I kota nie budźcie

który wczoraj obok biurka Mistrza fotel gruby

jak szynka zjadł

a dzisiaj z wyprostowanym ogonem

od drewnianej nogi odszedł

zawiedziony, ze krzesło to nie kiełbasa.

I nie dziwcie się don Kichotowi

który wykorzystując mrok

na wiatraki w cieniu zamyślone

rzuca się z lancą

z podłogi wyrwana jak na rycerza dworskiego

bo nie wie don Kichot że wiatrak prawdziwy

już w głowie Mistrza

realne kształty przybiera

i niedługo na wzgórzu za domem stanie

i wtedy don Kichot napisany

na rzeczywistość się porwie jak Wielki Pustelnik

na kartkę zbielałą.

Wiele jest jeszcze znaków na niebie tego Domu

gdzie cienie w porze wieczornej

swoją lożę mają.

I tylko spójrzcie co się dzieje

gdy Mistrz jak ślepiec idzie przez pokoje czarne

i do ścian przywiera

do rzeczy mruga

do biurka tajemnicze modły wznosi

jakby do Pytii szedł na rozmowy.

Tylko spójrzcie jak Wielki Pustelnik

wśród przedmiotów i materii martwej

duchy wywołuje

i nikt by nie uwierzył że w ciemności

śmiać się można

z Losu szydzić

który wciąż nad brzegami miasta

z białą laską

własnej drogi szuka

i ze słabości ciała kpić

i z ironicznym błyskiem myśli

o nieśmiertelności w śmiertelnej

materii życia śnić.

Jeszcze nie wybierajcie z gniazd ptaków ciemności

jeszcze nie czas na świat

który by trwał wiecznie

w nieskończoności naszych jasnych chwil w owych mgnieniach

ciała zagubionego w lęku

który by trwał wiecznie

w ułamkach sekund

jak błysk noża

jak jęk

tych co w agonii

ostatni krzyk

z gardła wypluwają.

Jeszcze nie czas na nieśmiertelność

naszych dłoni poskręcanych reumatyzmem

naszych palców co opuszkami żadnej młodej piersi

dotykać nie mogą.

Jeszcze nie czas na nieśmiertelność

naszych oczu

w których śmierć słońca wygasza.

Więc nie płoszcie tego wieczoru

co zakradł się już do Domu Wielkiego Pustelnika.

Tylko uważnie spójrzcie na ruchy Maga

tropiącego Prawdę Czasu

zamkniętą w czterech ścianach i

w gęstej bryle ciemności.

Spójrzcie płonącą wyobraźnią

zajrzyjcie głęboko na dno życia tego człowieka

gdzie z przerażenia goryczy i bólu

śmiech szyderczy wypływa.

Ale oto i on w blasku ledwie płonącej zapałki

wyłania się z płaszcza snów

z worka pełnego marzeń

i szuka świecy między pustymi krzesłami.

I oto podchodzi do okna i zapala jedna świecę

i podchodzi do drugiego okna

i zapala druga świecę.

I sam siada w starym fotelu

by być przygotowanym na nadejście Nocy

w którą się nagle rzuci

jak w czarną głęboką wodę.

A ci co spojrzą na Dom Mistrza z zewnątrz

z dalekiej doliny

albo z ulicy

zauważą

jak z tego Domu wysuwają się od strony okien

dwa długie szerokie i białe skrzydła

i wolno unoszą się do góry.

To światła Nocy

zapaliły wewnątrz kamień domu

i dom odrywa się od ziemi

wchodzi

na daleką drogę mleczną

zamieniony na moment w płonącą gwiazdę śmierci.

A wewnątrz Wielki Pustelnik

szybuje po niezbadanych pokojach

życia.