Pora druga: Dzień

Oto słychać jeszcze dalekie kroki tajemniczych postaci

a Mistrz i Wielki Pustelnik unosząc się jak duch

nad światem martwej materii

dokonuje przeglądu mieszkania

i szybuje nad przedmiotami

wbijając wzrok w formy

które nie mogą znaleźć swojego przeznaczenia.

Niejasny cień Mistrza

z coraz to innego kąta wygląda

w ogromny popłoch inne cienie wprawiając

i padają na podłogę wypełzają spod szafy

kryją się w dziurkach od kluczy.

A wątlutki ostatni cień świecy

czmychnął aż pod sufit

i przerażony wysokością

z jękiem spadł wprost na nogę Mistrza.

I wówczas twarz Wielkiego Pustelnika

jakby się rozjaśniła

to przez powietrze przemknął pulsujący sygnał piekieł

rysując czoło Mistrza radosnymi kreskami.

Wielki Pustelnik nachylił się nad otchłanią

własnej świadomości rojącą się od świateł płonących oczu

zagadkowych postaci nieśmiertelnych idei

i gwiazd spadających w przepaść.

I wtedy uświadomił sobie straszną zdradę Nocy

dostrzegł w kilku obrazach puste oczodoły ludzi

których stworzył żeby widzieli

i dostrzegł jakby początek nieograniczonego spisku Historii.

Im bardziej nachylał się nad głębinami

własnej świadomości

tym coraz ciemniejsze stawały się widoki

odsłonięte przez świt.

Oto poczuł jakby przed sekundą

przesunął się przez pokój człowiek z kosą na ramieniu

i w niewytłumaczalnym lęku

odszedł

kosę wieszając na drzwiach.

I uśmiechnął się krzywo Mistrz

widząc w tym jasny znak tajnych związków

przeszłości ze współczesnością.

I ledwie pomyślał o tym

jak z jednej ciemności

inna się ciemność wyłania

i jak jedno światło inne światło ku ludziom wysyła

i jak ten co się oddala zbliża się ostro do naszej pamięci

i jak ten co przybywa wciąż przybywając odchodzi już od nas

i jak ten co smutek nam niósł

w radość nasz smutek przemienia.

Ledwie pomyślał to Mistrz, Pustelnik Wielki

a nowa forma w oczach Mistrza rysunek swój znalazła

i ta już forma inne formy niosła.

Nie miał wytłumaczenia dla sierpa

co wisiał na ścianie

jeszcze jakby drżący jakby czyjaś ręka dopiero co

oderwała się od niego

a przecież nikt stóp w tym pokoju od rana postawić nie mógł.

Do kogo należał ten bot ten drewniak niderlandzki

przez jakie krainy przedostał się człowiek

i dlaczego mu sił zabrakło

że zatrzymał się tutaj.

Zdumione postacie z kartek

jak zaczarowane

odmienne życie niż wczoraj już tchnęły w martwe porzedmioty.

Don Kichot zawisł nad swoim sługą

jak jastrząb nad myszą

i najdziwniejsze że głowa jastrzębia do jastrzębia wróciła

a do głowy sowy wróciła sowa.

To tu to tam jednak czegoś wciąż brakowało

tam pióra w skrzydle ptaka

tam oka w głowie osła

nadziei w twarzy Żyda

tutaj czyjeś niedawne echo w pobliżu się błąkało.

I wiedział to Mistrz

i rzeczy wiedzę swoją miały o świecie

i wiedziały że świat

inne kształty dla innych oczu przybiera.

A mimo to

i Mistrz i rzeczy

jakby niepewne były tego co się w nocy zdarzyło

i teraz rzeczy

jakby się skradały ku sobie śląc wieści mgliste

o tym co na powierzchni świata a co głębiej się ukrywa.

Nie, to niemożliwe, żeby to, co oczywiste, w symbole jak w ciążę urojoną zajść mogło, pomyślał Mistrz i kiwnął ręką. Ale mieszkanie trwało nieporuszone. Mistrz, Pustelnik Wielki mrugnął do Otchłani, ale za wcześnie było i szatan w niczym pomóc nie mógł.

Ten Dom to obłąkanie, pomyślał po raz któryś Wielki Pustelnik i rozprostował kartkę. I wtedy gdy podniósł oczy, ze zdziwieniem stwierdził, że został osaczony przez duchy Historii, przez sny przeszłości, i przez światy Umarłych.

Z głębi Ziemi czyjeś głosy przeniknąć chciały. Jakby to, co było pod podłogą, kryło inne tajemnice niż tajemnice gleby, i jakby to, co nad sufitem się wzniosło, inne jeszcze poddasza miało.

A ulice odsłoniły swoja nagość

wyciągając długie stopy na północ

i rozkładając ręce jakby mimowoli.

Zgarbił się stary park w pobliżu

i niewyraźnie mrugało bajorko pod mostem

a łono rzeki falowało wydając ciche pomrukiwania

tylko parkowa alejka wykręcała się przed wszystkim

i tak ginąc do końca

w białym gardle miasta.

I zdawało się że nie ma żadnego związku między domem

co stał w centrum samotności

a okolicznym miastem

wiszącym nieruchomo nad dachem.

A jednak naładowana elektrycznością przestrzeń

co innego mówiła

i był jakiś ruch świateł

jakaś dyskretna misja promieni

jakaś wymowna gra blasków i cieni

wokół ścian.

Czuło się że Dom Wielkiego Samotnika

zatopiony w ciszy pracuje wewnątrz

mięśniami których nikt i nigdy

dostrzec nie zdoła.

Tym trudniej było zauważyć

jakich posłańców mają okna skupiające po wewnętrznej stronie

sine ogniska jak oczy wilków błyszczące

w gęstej Nocy

były to jakby zmowy luster

odbijających swoje oślepione

oblicza.

Nie można było zrozumieć szczelin tego Domu

ani plam i zacieków

ani progów sztywnych jak zła wola

ani nawet komina

który także prowadził dyskretne rozmowy

z przestrzenią

wysyłał sygnał

i krył zużytym powietrzem

wszelkie nowiny.

Dom był niby zabłąkana w jasnym kosmosie

czarna planeta

szukająca swojej orbity.

Nie można jednak wytłumaczyć tego

co było świetlista energią

w tej ciemnej materii bytu

emanująca niewidzialnymi promieniami

na miasto.

A Mistrz, Wielki Pustelnik, Artysta Rzeczy Niemożliwych zamknął oczy, myśląc, że zjawy, widma i niepokoje znikną. Zamiast tego ujrzał światy niebywałe.

Najpierw płynęła ku niemu ogromna fala. I pomyślał Mistrz, że to przyjaciele jego młodości, ci z miasta, z autami na ramieniu, co zginęli w nieznanych okolicznościach. I dojrzał, jak grzywy fali zmieniły się w grzywy przyjaciół. I jak z tej jednej fali, druga wypływa, a z drugiej trzecia, a z trzeciej czwarta. I coraz więcej twarzy, coraz więcej rąk, nóg, wspomnień, tęsknot i niepokojów. I usłyszał huczenie oceanu. Zasłonił oczy dłonią, ale fal przybywało i przybywało. Otrząsnął się. Podniósł powieki.

Na podłodze leżała martwa ryba.

Gdy zamknął znowu szum wiatru usłyszał

i inne obrazy popłynęły ku niemu

w wielu oknach chore płomyki migały

to źrenice czasu dawały mu znać o sobie.

Nad drzwiami fotografia tych

których w żadnym mieście już nie było.

I otwierał teraz oczy Mistrz, Mag Sztuki Niemożliwej i zamykał oczy

zewsząd płynęły słowa obrazy wołania grymasy i krzyki.

To jakby kawalerię usłyszał

a ze ściany tylko złoty róg zwisał

nikomu niepotrzebny i zapomniany.

To jakby morderczy cień powstańca nachylił się nad nim

a to tylko bagnet sczerniał i kosa sczerniała.

To jakby surmy grały, jakby bębny, dzwony i wici płonęły nad miastami, a to tylko ogień trzaskał w kominku i rury stękały w piwnicy.

Trzymał Mistrz, Pustelnik Wielki rękę na kartce

aż światło lancą don Kichota uderzyło mu w oczy.

Zamrugał jakby się chciał otrząsnąć od zwidów i mar

od głosów Pamięci i Mgły.

I nie myślał już o nieśmiertelności

patrząc na niebieskie nitki swojej reki śmiertelnej

a przez Dom przeszło westchnienie

i nie wiadomo było czy to don Kichot westchnął

spojrzawszy na chuda klacz

czy to przestrzeń się otworzyła na mgnienie

i stamtąd się westchnienie wymknęło.

A przez pokój rzeczywista konnica popłynęła

i ciemne ptaki przeleciały a postaci z kartek

aż za biurko wyjrzały.

I tylko jedna kartka biała leżała naprzeciw

Pustelnika niczym nie wypełniona.

I nie wiedział już Mistrz co się stało w świecie

że w kartkach takie poruszenie.

Tylko się niepomiernie zdziwił że z kartki

której jeszcze niczym nie zapełnił

chytrze mrugało na niego

ogniste oko szatana.

I usłyszał w sobie jakby szum skrzydeł

a gdy uniósł ramiona poczuł

że stopy nie dotykają już ziemi

płynął ku obłokom

zdołał się tylko obejrzeć

i zauważył jak macha ku niemu

jego własna dłoń znad pustego biurka

ale już był w powietrzach oderwany od rzeczywistości

współczesny poeta Artysta Świata Nieobecnego

podzielony i nie pogodzony ze sobą

między życiem a śmiercią zawieszony

niepewny tego co go spotyka

a pozbawiony już władzy nad minioną nocą

Wielki Pustelnik tragiczny i tragikomiczny znak Sztuki

na zawsze bez zrozumienia

Artysta Chorego Wieku

i Największej Gonitwy Człowieka

po orbitach zdarzeń i domniemań

nieustający wędrowiec i poszukiwacz granic prawdy

a w gruncie rzeczy dziecko ciemności

smutny cień czasu

zagubiony jęk

płynął nad dachami miasta

a ludzie kiwali z politowaniem głowami

i patrzyli na siebie porozumiewawczo.

A on Wielki Czarownik

wysunął do przodu nagą stopę

jakby na kamyk miał natrafić

na piasek na trawę

która przywróci go realności

a napotkał tylko pustkę

i osunął się w mrok

coraz głębszy i głębszy

i był jak ptak

w huczący wodospad rzucony.

Szedł na spotkanie z Wiecznością.

Tylko wciąż się dziwił, że ten drugi, z jego dłonią, pochylony nad pustą kartką, z rozgorączkowanym czołem i napiętymi nerwami, coś mówi do siebie niewyraźnie.

Z niedowierzaniem spojrzał z góry na dom

pełen duchów

i pomyślał z goryczą że ten co został

z jego dłonią nad pusta kartką

jest nieśmiertelny

skoro żyje w świecie tylu innych światów

i mieszka w domu

tylu innych domów.