Z okazji nadchodzących (...coś tam)

Między piątą a szóstą konferencją nie spisanych myśli

wśród piasków które nie są żadnym wejściem ani tym bardziej wyjściem

w jakiekolwiek bądź wolne miejsce Brak ubytek czy wyrwę

następnym a poprzednim chlebem którego wczoraj wierszem śliniłem

rokiem 1960 a nie otwartym do tej pory zalewem

wódki ochotą do pisania a innym lukratywnym biznesem

w rozmowie ze 116, 117, 118 napotkanym nudnie szczerym człowiekiem

Tak w równym moim oddechu jak w przyspieszonym tętnie

u stóp katedry ascetycznych finansów czy w prywatnym metrze

między przerwą w dopływie sensu a postulowanym bezsensem –

wierną posługę pełni na każde skinienie

podręczny kubek zimnej wody

na męską decyzję gotowy chłopięcy scyzoryk

Parę zdań (wspomnienie z wpatrywania się w oliwkową ścianę z niedużym portretem kobiety)

Matka nie jest ulicą którą obchodzisz miasto

ani betonową płytą skąd bezszelestnie wystartuje twój samolot

– ben gurionem niepodległego państwa

Chociaż nad nią tlen tak czysty: nie ulega żadnym wiatrom

korozji laurkowych opowieści o życzeniach

Może latarnikiem w urodzajnym sadzie albo

kontrolerem ciśnień jest w stacji pomp miejskich wodociągów Lecz czasem

wymyśl że odpowiada jednej z widzialnych gwiazd

której promieniowaniem nie jesteś

Opowieść eschatologiczna

Wadzę się z Prawdą siedząc w drzwiach na progu

pękają drogi w domu rośnie trawa

kto grób ominie też nie będzie żywy

– oszukam bejt olam – gadatliwy piecuch

Nie trzeba było filetować winy:

ostre odkładać na sam rąbek żalu

miękkie obnosić – ten głód jednolity

jak śpiew kantora ryby wyławianie

Sieci są gęste nawet popiół śmierci

już łowią ze mnie Jak głos manekina

niosą do witryn – ciężka to przestroga

dla ust barwionych – iskrzą się płomienie

palą się moje znaki słów zasiewy

gdy Prawda bliżej – niż ja swego ciała

Kołysanka

Ciemno

(nade mną ponoć punkty jasnego światła)

duszno

jak w przeciwgazowej masce

jak w nie swojej twarzy

przy diodowym świetle obchodzę

święto zgaszenia słońca

Opalasz się w blasku palców i fajerwerków

później

strzelasz z łuku Do

punkcików co lśnią wysoko

a ze słuchawek rozkaz Do

spoczynku wzywa.

Rozbrajasz się z łuku rozbierasz się z myśli

* * *

W nawiązaniu do wiersza. Cechą czasów jest zastępowanie myśli narracją. Dla mnie imponującą wykładnią potwierdzającą tezę są tysiące niemożliwych do przeczytania przez nikogo dzieł filozofów o śmierci filozofii. Poza tym niemal wszystko.

Edmond Jabès

Trzy zwęglone tysiąclecia, trzy zwęglone punkty, tutaj, takie bezbronne.

Czy nie przybyłem z krainy milczenia, by odnowić punkt z naszymi granicami?

Ziemia w zagłębieniu snu, jak miedź w głębi kopalni, jak pieczęć pośrodku czoła;

jak na pochmurnym niebie

przyjazna gwiazda

Nie ma ziemi bardziej miłującej twój krok. Tu spoczywają wieki rozpaczy i odnowy.

Słuchaj. Ucz się; bowiem nasz płacz użyźnia ziarno, a kłos jest zawsze w naszym czasie.

Jesteś tu. W piasku źródeł. Gdzie jesteś?

U źródeł piasków. Tu cię poznałem. Twoje spojrzenie spoczęło na mnie. Byłem przechodniem.

* * *

Proszę wybaczyć cytat. Idę w dół strumienia, a strumień nie istnieje bez źródła choć w każdym czasie i miejscu jest innym kubkiem ochłody.

Piosenka

Moje przeszczepione serce

moje nogi elektryczne

ręce z drewna w rękawiczkach

z bardzo czułej skóry

mózg chemicznie wybielony

głowa prosto od tokarza

tułów spreparowany z grecji

w każdym czasie harmonijny -

tak istnieję – rozstrzelany

na tysiące różnych części

każda z nich tak bardzo moja

że nie moja

tylko śmierć

Milczenie

Milczenie...

Otacza mnie szczelnie –

tak bursztyn zamyka owada

muzyka – dźwięki

W milczeniu surowym jak więzienny korytarz

słyszę: oto cię czuli

nóż do dłoni

spojrzenia

napinają się w walce

umiera ktoś

kto długo bęzie żywy

prawda się wykrwawia

nie owinięta w bandaż obłudy

Milczenie:

ostrza znaków nie zagłuszone mową

wbijają się we mnie

Ciebie proszę
Tak, o Tobie mówię
nie milcz
bo to ostatnia trwoga

dziurawe prezerwatywy

     Krasnoludki odczuły zamieszanie, były na granicy wzburzenia. Człowiek był nieustabilizowany, pojawiał się i znikał, mruczał. Poza tym w załóżkowie wpadła kartka papieru, którą starannie obejrzały. Zwołały naradę, która sprowadziła się do opowiadania krasnoludkowych legend, uzgodniły, że krasnoludki zawsze były i w związku z tym zawsze będą niezależnie od końców świata i nowych roków.

     Kartkę starannie podzieliły i rozłożyły wśród nocników po czym przysporzyły się do medytacji, czyli na prawym lub na lewym boku poszły spać.