Piosenka

To pochylone

łokciami podparte

takie bezcenne

tak niewiele warte

Zawieszające

pod niebem ogrody

usychające z braku

kropli wody.

To oprawianie

w słów medalion drogi

i wybijane ogniem

co do nogi.

Któremu anioł

towarzyszy stale

a między ludźmi 

samo jest jak palec.

Z drewna i z blachy

melodie wymusza

a ciagle nie wie

gdzie jest jego dusza.

Które nazywa

i które do cienia

śmierci

odsyła

potęga milczenia.

wróg mnie osaczył

I jeszcze dzień. jakby mi tego życia było mało. Spotka mnie dziś dużo cierpienia, może więcej niz zniosę.

Dlaczego tak, że jedyne co daje innym to zło. Nie chcę. Nie chcę. Co we mnie i skąd, że nie ma nic innego. Nie chcę.

Piosenka

A teraz czas

żeby powiedzieć

ze to ja jestem

liść wierzbowy

Że jestem wiatrem

który liść

rzucił na rzeki

nurt listopadowy

Że jestem rzeką

rzeki brzegiem

i topniejącym

w górach sniegiem

A teraz czas

żeby powiedzieć

że jestem w progu

gwoździe dwa

Że mysz chroniąca

się do cienia

jest też

mojego pochodzenia

I że przez mysz

przepływa cień

który sie

z ust dobywa

I że na ustach

wstaje noc

i ta

jest noc prawdziwa

I że przez próg

przepływa rzeka

że się przy gwoździach

liść rozwija

Trzeba powtarzać

swoje sobie

bo kto nie mówi

ten zabija

Dziesiąty wiersz o ptaku

Myślę że jestem bardzo niewytrzymały

na niebo

myślę że niebo jest jak w niebie tak i na ziemi

myślę że niebo

niebieskie wystawiamy sobie na ziemi

a niebo ziemskie zrozumiemy w sobie

I że to będzie bardzo straszne niebo

Podziwiam siebie kiedy mijam

słup wysokiego napięcia albo

kiedy kołuję po żelaznej szynie

zachwycając się niebem listopada

To ja wbiłem słup i położyłem szynę a potem

wielkodusznie zapomniałem o tym

Podziwiam siebie za tę skromność kobiecą

za swoje oczy dziecka

Co jedną ręką uczyniłem drugą 

radośnie odkrywam

Może będę podobny do kwiatu

Może do łzy

Może będę podobny do całego świata

Może będę jak Ty

Może nie będę a tylko

brzeg jak obietnica

Patrzę w skrzydła Twe i wróżę

czy się jeszcze kiedyś powtórzę

Spieszyłem się spieszyłem

żeby nadążyć za słońcem

Czasem ptak przeleciał

a pomyślałem pejzażowo –

Spieszyłem się spieszyłem

mój święty na niebie

czasem ptak błysnął nad jeziorem

a ty pomyślałeś -

Czy moja i twoja niecierpliwość jak

paznokcie

rosnąć będzie po śmierci

W szabat przed południem odbywam

polowanie na jednorożca

Sezon wisi w powietrzu i jednorożec

jak na mit przystało

wpada przez zamknięte okno

a może przez drzwi bo

dziś nie wrzucają gazety

Teraz on ma cudowne stereofoniczne uszy

i Piata Symfonia Beethowena wypływa mu rozkwita

Teraz ma duże diodowe ciepłe oczy

atłasową skórę z lateksu i drogi

ma otwarte jak sarny

A teraz biały i gorący bok

ma jak zaułek w Sewilli

który widziałem już kiedyś wędrując

południową stroną nieba

„Sekret jak w studni” powtarzam

Niebo jest jak studnia co zaczerpnę

to wyciągam siebie

I choćbym szedł jasną doliną

przez chłodne strugi powietrza

dobra się nie ulęknę

wróg mnie osaczył

Było nas dwoje ludzi na całym świecie, było źle, tak źle jakby miało być gorzej. Wiekuisty jest jednak sprawiedliwy, został więc człowiek jeden.
Nie sądź mnie z mojej pychy, bo może to nie ja, wszak to wszystko jedno. (jeden; 1)
Choćbym szedł jasną doliną, dobra się nie ulęknę.

Piszę ostatnio Dziesiąty Wiersz o Ptaku i jeśli nie zagrzęznę bez wieści w jaki poemat, napiszę. Na razie jestem przy szóstej wersji i lubię gwiazdy, szeleszczą mi na niebie. ciiii...