Godziny próby

Jeszcze z nie tak bardzo odległych czasów gorączki

Arthur Schopenhauer pamięta jednego z tych

którzy uświęcone środki uznali za doraźny cel

i potykając się o nierówność swoich racji

oddalali się pospiesznie

z przerażeniem węsząc nadchodzącą w ciężkim powietrzu godzinę próby;

I oto spotkanie którego zawsze się bał

Od lat opowiadał o ptakach martwych naturach pejzażach kubłach

i ostatnio o czymś co do niczego nie było podobne

ani do tego świata ani do żadnego innego

I zląkł się Mistrz że przyszła pora

żeby złożyć sprawozdanie przed śmiercią

którą podejrzewał że nie używa kostiumów ani makijażu;

I tylko spójrzcie jak wielki pustelnik wśród

przedmiotów i materii martwej duchy wywołuje

i nikt by nie uwierzył że w ciemności śmiać się można

z losu szydzić który wciąż nad brzegiem świata z białą laską

własnej drogi szuka

i ze słabości ciała kpić

i z ironicznym błyskiem myśli o nieśmiertelności

w śmiertelnej materii życia śnić;

Więc nie płoszcie tego wieczoru

co zakradł się do domu wielkiego pustelnika

tylko uważnie spójrzcie na te ruchy maga tropiącego prawdę

zamkniętą w czterech ścianach i w gęstej bryle ciemności;

Ale oto i on w blasku ledwie płonącej zapalniczki

szuka świecy między pustymi podłogami

oto podchodzi do okna i zapala jedną świecę

i podchodzi do drugiego okna zapala drugą świecę

sam siada w fotelu by być przygotowanym na nadejście nocy

w którą się nagle rzuci jak w chłodną wodę;

Więc nie płoszcie tego wieczoru

co zakradł się do domu wielkiego pustelnika

jeszcze nie wybierajcie z gniazd ptaków ciemności

jeszcze nie czas na świat który by trwał wiecznie

w nieskończoności jasnych chwil

w owych mgnieniach ciała zagubionego w lęku.