time gap - part 2

    Sporą część minionego dnia drzemałem, chwilami zasypiałem. Teraz noc pewnie z moim snem spaceruje, bo noc piękna. Może więc to dobra okazja by napisać parę zdań, które powinny się tu znaleźć. Tym bardziej, że nie potrafię jak Freud myśleć o bólu jak o maleńkiej wysepce płynącej po oceanie obojętności. No ale doktor Freud miał szesnaście lat umierania pośród chyba ze dwudziestu operacji by na kilka dni przed śmiercią dojść do owej obojętności. Mam nadzieje, że będę mógł jeszcze choć po części tak odczuwać.

Jak jest widoczne we wpisach blogowych już parę razy nosiłem się z zamiarem zakończenia bloga albo zaprzestania w nim aktywności na nieokreślony czas. Porzucenia go. Nawiasem mówiąc w tym, w porzucaniu, mam chyba pewną wprawę.

Nie jest to proste ani łatwe jak się okazało, z paru dla mnie ważnych powodów. Choroba, która mnie niszczy jest trudna we współżyciu, zarówno dla mnie jak dla tych, którzy próbują mi pomagać. Jakby nie do końca przewidywalna w praktykowaniu starej maksymy – lekarzu lecz się sam! Nic to, w każdym razie kiedy już miało dalszego ciągu nie być, on następował.

Druga rzecz. Polubiłem te chwile pisania bloga. Żyjąc z rakiem doświadcza się narastającej samotności. Bezwzględnie narastającej. Z własnego wyboru, z wyboru innych ludzi, z wyboru bliskich. A jak mówią moi rodacy: Wszyscy niemi chcą dużo gadać. Blog jest w oczywisty sposób rozmową ze samym sobą, nie jest jednak mówieniem do siebie. Ta drobna różnica tworzy jakość, która dla mnie jest cenna.

A teraz – dlaczego o tym piszę.

Zaczynający się dziś tydzień stwarza mi szansę na pewne rozstrzygnięcia. Może się to skończyć moją nieobecnością na blogu w czasie nieokreślonym albo nieobecnością w innym wymiarze. Hm, także w czasie nieokreślonym. W tym jest jeszcze kwestia lęku. Nie ma wszak ludzi nie odczuwających strachu, nie ma też ludzi, którzy radzą sobie z nim zawsze.

Za żadne impertynencje itd. nie przepraszam.

dziurawe prezerwatywy

Ponieważ było głośno skrzaty oświadczyły: Jak już pomylicie wszystkie stalaktyty ze stalagmitami, wszystkie Buenos Aires z Rio de Janeiro, wszystkich Neronów z Kaligulami a Haiti z Tahiti to pamiętajcie że w Polsce Chopin jeszcze i zawsze. I bezwzględnie mówcie Albańczykom, że są starsi... wszystko jedno od kogo.

A teraz dajcie nam spać bo przestaniemy w was wierzyć.

wiersz o ciemności

Na ostrzu światła

co szparą w ciemności

rozpadliną po wielkim trzęsieniu poznania

i na ciemności

co potopem światła

co przeznaczeniem lub zawiązkiem jego

- hodowane sztucznie kryształy paradoksów

zbliżają horyzonty krystaliczną głębią

skąd światło rozczesane

Za mało to by ocalić

Magiczne nasiona słów

ten las rosnący między drzewami

prawdziwego lasu

ten los biegnący obok

prawdziwego losu

ta nieznaczność prawdy i jej triumf

tylko samej w sobie

Słowo to niepowrotny oddech

i skrzepnięta kropelka krwi

to wichura dmąca przez przestrzeń

Hieronim Korcz

   Hieronim Korcz otrzymał właśnie wiadomość o chorobie bliskiego. Właściwie chcąc być w miarę precyzyjnym, wiadomość dotyczyła spodziewanej czy też możliwej w bliskim czasie śmierci owego. Napisane było - „Należy się spodziewać (...)”. Hieronim Korcz przeczytał jeszcze raz e-mail, zamknął laptopa i poszedł zaparzyć kubek herbaty. Zdecydował się nad tym wszystkim zastanowić i oczywiste było, że herbata jest konieczna.

   Główne, męczące go pytanie dotyczyło tego: „Należy się spodziewać”. Dlaczego bowiem akurat on ma się czegokolwiek spodziewać? Dlaczego w ogóle „należy”?? Hieronim Korcz nie odczuwał potrzeby spodziewania się niczego co z tym związane, choć oczywiście żywił naturalną w zaistniałych  okolicznościach nadzieję.

   Drugie pytanie, które uznał za ważne dotyczyło faktu spodziewanej śmierci bliskiej osoby; mianowicie tego, w jaki sposób jest ta śmierć dla niego ważna, bo że jest ważna tak po prostu, było oczywiste. Hieronim Korcz zamyślił się i po jakimś czasie z niesmakiem zauważył, że ostygła mu herbata. Rozejrzał się precyzyjniej i stwierdził, że jest mu smutno w związku z całą tą sytuacją, z pewnością będzie smutniej, bardzo smutno, jedenak ma ważniejsze sprawy niż umieranie bliskiej osoby. Zdecydowanie ważniejsze.

   Na przykład od trzech dni próbuje skończyć „Prominente der Antike” Germana Hafnera i nie ma kiedy. Poza tym ktoś w końcu musi wysprzątać klatkę Norberta i dać mu jeść. Hieronim Korcz rzekł: 
   - Ech.

wiersz o grach w sny i o grach w życie

Dusząc się

błądzimy w lesie

blask Księżyca nas myli

zwodzą mosty

i drogi wyrąbane wprost

Dusząc się

zadzierzgamy pętle racji

niewątpliwych

świętujemy nieapolitycznie

i śpimy snem antyapokaliptycznym

jąkamy się przy tabliczkach mnożenia

gorące ręce chłodzimy w ogniu

odczytujemy swój kod DNA

pod przybudówkami

po kolana w deserach

Wycofujemy z obiegu

niedostatecznie uzasadnione

w ogóle biegamy sporo

chrzcimy i skreślamy

nawet karzemy

Nocą

przez tajne furtki

wymykamy się i widzimy nawzajem

jak spod przyłbic

błyszczą nam niezdrowo oczy

Gdym w lęku

że Jej wojska już na widnokręgu

wzbierają grzbietem fali

że pierwsze przyczółki stracone bezpowrotnie

a moja armia słabnąca

nie wznawia kontrataków

Gdy ślę poselstwa

aby się układać

i odwlec chwilę

co już ziarnkiem piasku w mojej klepsydrze

którą odwrócić się waham

Widzę mostek kamienny

widzę strumień czysty

i zieleń łąk zabarwioną kwiatami

czuję zapach słomy i trawy

zapach pyłu z drogi

i zapach kamieni z pobocza

a w skanie pamięci

tamto niebo wschodzące

po najtrudniejszej z nocy

i twego cienia żałobny kwiat

że kwitnie u moich stóp

u moich stóp kwitnący

Wtedy zabiła mnie kobieta

jakbym się zabił sam

jej krwawy bukiet drzazgami kości

jej krwawy bukiet rozkrzewia się

niczym łąka która ruszyła w drogę

Zawraca moje skrzydło nie rozwinięte

zawraca ku ziemi

moje oczy się tępią

krótkowidzące w przestrzeni

Niepodobna już pytać o sens

Do kuli światła różnobarwnego

zwracam mój sen

bo jestem przypadkiem jakich wiele

w każdej grze

wiersz o marcu o psie i o śmierci

Poranek albo popołudnie marcowe

z odwilży patrzy na mnie pies

widok śniegów

co kopne

po pas kryły

tamte dróżki

mroźny zapach świerków

drażniący nozdrza

wilgotne

Biało brązowe skłębienie kudłów

futra

domyślam się nieba

co nad nim

W psim uśmiechu blask kłów

i przemijanie światła

Patrzy na mnie pies umarły

i tak dużo ciszy w nim

jakby nigdy

nic

non mortis

    Nie, to nie jest testament. Nie wybieram się ku nicości, choć kłótnia, moja z Wiekuistym, trwa.

Przez całe życie jest dla mnie ważna wiara. I nie dotyczy religii. Kiedy byłem dzieciakiem było oczywiste, że w naszym domu mieszka Bóg. Wiara była tak naturalna jak uśmiech mamy podającej kromkę chleba do śniadania. Potem było różnie. Coraz mniej sytuacji i moich myśli z nimi związanych było mi zrozumiałe.

Tak jak czasem nie było chleba na śniadanie, tak coraz mniej w moim świecie było Boga. Życie ale i ludzie w nim mają wielki wpływ na to, jak kształtuje się człowiecza egzystencja. To, co określamy zbiorem przypadków, z którymi musimy się mierzyć jest na równi ważne jak decyzje, efekt woli.

Wiele razy w swoich dniach i nocach odchodziłem od wiary. Wiele razy ubliżałem jej w niepohamowanej złości. A jednak wracałem. Z perspektywy, która była i jest mi dana myślę sobie, że w każdym człowieku jest naturalna potrzeba wiary. I chyba nie ma takiej mocy żeby zniszczyć ją zupełnie. Człowiek, przynajmniej taki jakiego znam, niezależnie jak los go wiedzie przez czas i jak sam próbuje stawiać kroki jest zawsze jednym, tym samym, niepowtarzalnym. Może na podobieństwo, jak jeden jest Bóg.

W człowieczeństwie wiara jest tak naturalna jak potrzeba oddechu, picia, snu. Ci zaś, którzy zaprzeczają duchowości człowieka są miałkiego niskiego intelektu i obarczeni są tchórzostwem. Tchórz zawsze ucieka. Gdziekolwiek, przed życiem i jego treścią. Tworzy kuriozalne formy w których jest pustka.

Tak, ja także bywałem tchórzem. Póki. Nie wiem jak to nazwać, może do czasu, kiedy przestraszyłem się własnej głupoty. Póki nie przeraziłem się jej.

Teraz myślę, że jest tak: On, Bóg Stwórca tej enklawy życia w martwym świecie nie jest Dobry, nie jest Zły. Jest Sprawiedliwy. Nauka o dobru nie rozważa jego konieczności, a tylko to by nie czynić zła bez potrzeby, w niezbywalnej trosce o swoja egzystencję bo jest dana, i w trosce o ten sam przywilej bliskich.

zanim z wygładzoną twarzą

Pod łukiem źrenic

w zaprzestrzeni

punkty żaru

Wokół nich woń spalenizny

przemiany coraz szybszej

Są jak drzewa trawione

skrytym pożarem

podziemnym

Ich ręce gorące

jakby rwali się do czynu

witają się pośpiesznie

żywi do zenitu

dziurawe prezerwatywy

Skrzaty szeleszczą mi gdzieś tam za łóżkiem. Widziałem we śnie jak układają się do snu i pomrukują - Wy ludzie jesteście nieznośnymi pesymistami. Skrzaty wierzą, że będzie dobrze. I w ogóle wierzą.