po co

Nie pchałem się. Nie mogłem się pchać, bo mnie nie było. Potem się dowiedziałem, że jestem naród wybrany do boskich sztuczek. Byłem dzieciak i było mi wszystko jedno co ci marudni dorośli myślą. Bawiłem się w podchody i łaziłem na ryby. I takie tam. Potem podglądałem dziewczyny, w ogóle działo się.

Teraz jest wtorek, 12 Av 5772 roku. Może Pan mój Stwórca mnie przegapi. Przecież może wszystko. Ja przecież się nie pcham nigdzie, np. do umierania. Nigdzie się nie pcham poza 13 Av.

Haszem, Panie mój. Stwórco świata i dni. Pomiń mnie do jutra, to za bardzo boli. Masz tyle spraw. Od siebie, od Twojego miłosierdzia strzeż mnie Haszem. Amein.


http://ballada-mordercy.blogspot.com/2010/06/modlitwa.html

Ta godzina jest

Ta godzina jest podarunkiem

tak oczekiwanym

jak e-mail urodzinowy od zmarłego

powrotu

a to przebiłby powierzchnię głuchoty

spóźnione kilka słów

i rzeczy odzyskują bryłowatość

do pierwszych

To drzewo jest klonem

jego słoje mogą być krzesłem i trumną

ten ptak jest gilem

ta trawa turzycą

Wtajemniczeń by związać jak najszybciej

chwilową siecią pokrewieństwa

klony z gilem

a trumnę z turzycą

klon śpiewem w gardle ptaka rośnie

trumna zapada na wysokość turzyc

ja między krzesłem a trumną rozpięty

ptak między lotem a upadkiem w zamieć

Otwarcie ust to śpiewa w ptaku

co umilkło w trumnie

pień po klonie i szkielet po gilu

dym po turzycy

puste krzesło po mnie

sypkie przeszłości połączą najczulej

Na przypływ podrzucałem w dziecinnej zabawie

kilka słów kamyków

źródłosłowów o dostrzeżonej nagle realności

i wysyłam e-mail do umarłych:

Zaprowadźcie mnie do swoich kamieniołomów

a napiszę poemat o Kazimierzu

Kiedy się

Kiedy się witam

wkładam rękawiczki

z miękkiej gładkiej skóry

kupuję za duże buty

aby wyrzec się własnego śladu

Zamykam za sobą powietrze

na tysiące słów

by nikt nie wiedział że coś mówiłem

Raz chodzę w metalowej masce

raz w masce anioła

zapominam samego siebie

Aby łatwiej przyjąć wyrok kiedy przyjdzie

jeśliby przyszedł

z moich własnych rąk

Shir La'ma'alot / Tehilim 121

Może zostanie

Może to drugie tak niewyczerpane

w swoich możliwościach przypominania i zapominania

zostanie po mnie wysyłając fale

aby ożywić suche trawy słów

lub podmyć ich piaszczyste brzegi

Tutaj na ziemi obiecanej dla tylu pokoleń

gdzie symbol koloru

wymaga ciągłego pogotowia krwi

Mój głos jak igła kompasu

gdy zabrakło magnetycznych biegunów

będzie szukać innych napięć

aby choć w przybliżeniu

określić kierunek

Jak szept ocalający – jest szansa –

padnij po pierwszym wystrzale

dosłyszalnym nad uchem w którym życie

nie posiało jeszcze ziaren głuchoty

Czy odnalazłaś

Czy odnalazłaś w swej pamięci skrzętnej

w planie swoich mrowiskowych ścieżek

tę noc podpaloną

ciemnym płomieniem dotyku

Cierpienie czy poddałaś znieczulającej próbie

po zastrzyku morfiny

w kołowrocie lat

W twoich rysach został czytelny dla wtajemniczonych

alfabet wyżłobień po zwodzonych mostach

tam można było przejść suchymi ustami

na drugi brzeg pragnień

Mojej twarzy?

Czy dodasz jeszcze jedną zmarszczkę

czy w niej rozpoznasz bliźniaczą ułomność

czy ją ulepisz od nowa swoimi palcami

bo tylko w twoich rękach

była rzeźbiarskim iłem

Czy odnajdziesz swoje cierpienie w rysach mojej twarzy

Szukam winowajcy

Szukam winowajcy
tropiąc ślady
własnych
kroków

Tak iść

Tak iść na oślep powierzyć się nogom

w rytmie pór roku być niesionym biernie?

W samotność godzin pozbawionych zdarzeń

z próżnią rosnącą na krawędziach palców

przez wyrojone owady i liście

przez gęstniejącą konsystencję tlenu

jakby odpływ fala za falą rozpędzonych lat

ku uciszeniu zstępował łagodnie -

zmył pamięć ziemi z wędrujących nóg

starł dotyk z powierzchni świata

z moich oczu barwne widzenie soczystych mozaik -

i polichromię szarości rozpostarł

Wszystkie twarze odgrodził szybą wody

ciepło i barwę ich warg

wyjałowił nieprzejrzystą warstwą soli

Tak daleko odszedłem od źródła

Nie mogę

a próbuję na jawie i w snach -

trzęsę chwiejnymi drzewami pamięci

scalam w coraz inne wzory mozaik

fragmenty pejzaży wyzbytych

soczystości pierwotnych kolorów -

przejść do tego domu za kolczastym rysunkiem granic

gdzie matka jeszcze żywa

między porannym popiołem a wieczornym ogniem

zasnuwa się dymem

Do siebie rozszczepionego w wielu czasach wrócić

dać chłopcu znad rzeki żyłkę z kołowrotkiem

na udany połów

usunąć mu sprzed oczu plamy krwi człowieczej

uciszyć sny co często wybuchały krzykiem

Tak daleko do wysp koralowych

zatopionych płytko pod powierzchnią czasu

jakbym szedł a drogi nie mijał

bo wszystkie ścieżki zwinięte

na wrzeciona czasu

Odszedłem jak po psychicznej amputacji nóg

od przyjaznego nurtu tamtej rzeki

od tego domu wypatrującego mnie

wszystkimi oknami naraz

od źródła mojej Lety czy od źródeł Jordanu

zaczęło się wygaszanie tlącej pamięci?

Niech będzie zapomniane

niech nikt tam nie wchodzi

gdzie trzeba iść na palcach

i z palcem przy ustach

gdzie trzeba zamknąć oczy i zalepić uszy

aby móc się zobaczyć

móc siebie usłyszeć.