Wiersz niech się

Wiersz niech się urodzi brunatny lub stalowoszary

o nieładnej najlepiej suchotniczej cerze

Jesienią weźmie w siebie rdzę podmokłych liści

latem ukrywa w cieniu

zimą gnije pod śniegiem

Niech będzie niepozorny niechciany oraz

niegustownie ubrany

ze skórą pomarszczoną ciemną pośrodku myszką

by niczym się nie odróżniał od szutrowej drogi pylnej

Sypki

Byle jak paczkowany

Niech będzie przezroczysty –

dla oczu głupców krytyków grafomanów zawistnych

*

Człowiekowi, który pracuje, ma własna rodzinę, taka poezja z wielkimi problemami egzystencji ludzkiej – odbiera po prostu chęć do życia.

(Czytelnik)

Poezja panie, poezja

Zdrów jak rów reumatycznej wody

pełen jak bęben powietrza

nigdy bym nie przeczuł że ten który mieszkał

w mojej baronii na podjeździe pod moim adresowym kodem –

a odchodząc na bok mawiał już mniej donośnym głosem

choć nie wierząc w milczenie

na usta patrzył palec kładł

odbity od jakichś szyb

coraz rzadszy gość na moich wargach –

że ten głód poezji dziś się do mnie jeszcze raz przyzna:

gdy w zupie nic

kawałki martwego błękitu będą

pływać

*

W nocy śniło mi się, że mam dobry pomysł do wiersza...
(Hebbel)

Modlitwa

Kobiety z którymi nie wymieniam ukłonów

choć nie tak dawno mdlały pod mojego ciała skłonem

Starcy co proszą mnie o ulgowy bilet pamięci

na końcówkę swojej smutnej jazdy w głąb śmierci

Poeci którym odebrałem słowa celne

nim zapragnęli je głośno wypowiedzieć

Poprzednie moje wiersze: szpitale

pełne skarżących się płaczących i nagich

Chwile szczęścia przeżyte prawą stroną serca

krótkim wzwodem pustym śmiechem połową oddechu

Wszystkie nieodgadnięte słowa i frazeologiczne związki

Ocalcie mnie przed

kolejnymi dowodami waszej śmiertelności

Edmond Jabès

      Dedykacja

Nie wiesz czy żyjesz – żyjesz.

Droga jest krótka w czasie, długa w przestrzeni, która ogarniaja nasze ramiona.

Serce jest dobre.

Nasza miłość jest wyspą, morze polem.

Chleb jest dobry.

Porządek jest w korze. Drzewo szaleje za wiatrem.

Ziemia jest dobra.

Twoje oczy daleko od gniazda. Fala jest silna w milczeniu.

Jesteśmy, czy będziemy?

Jutro jest dobre.

(Edmond Jabès)

Wspomnienie z końca świata

Czas na gwałt ktoś odbrązowił

z wolna spływał demokratyczny ustrój

opadła na ziemię siwa plereza księżyca

zżółkł papier i nie chciał przyjąć więcej atramentu

na żaden ruch

nie zdobywała się dłoń nawet najbardziej

rewolucyjna

Ów krzyknął tamten śpiewu nie podchwycił

zakochani zjedli wszystkie im przeznaczone morele

stygły piece miękły sutki

rymy nowym bogom ustąpiły miejsca w

piekle niebie czyśćcu nawet i w kolejce na wyprzedaży

Wtedy usłyszano grzmot

Ktoś ostro wcisnął hamulec

Postscriptum:

Pan profesor L. ze znanego uniwersytetu w znanym mieście w związku z czymś tam zauważył dnia 11 października 2012 roku na pewno przed godziną 6 po południu że „dziewczynę całujemy w usta”

Ogrom

Mówię do niej że gdy zechce nadejść

choćby percią – wszak podtrzymam nad przepaścią

A jeśli wpław – to będę z ręcznikiem na brzegu

nawet kiedy w tym maratonie nie zajmie miejsca pierwszego

aby obetrzeć pot z czoła rosę z ciała

i dać od razu przy istnieniu witamin do ssania

właśnie: Rilkego czy Baudelaire'a … A może uszyję spadochron

z miękką poduszeczką gdyby z nieba mi chciała spaść

W jej ulubionym gatunku zaparzam herbatę może kawę albo mieszankę ziół

co wieczór nastawiam budzik

z wybraną płytą odtwarzacz

czekam wytężam wzrok zamieniam się w słuch słup soli

po każdym wyjściu sprawdzam czy jej dosyć na książkę A nawet

może na życie

Szyba przez którą nie

Szyba przez którą nie prześlizguje się świat:

okno dotkliwie śliskie Samobójcze

i czerpak jawy szpara w drzwiach

co nie przepuści światła ledwie świata sączek

Szalona świta tego świata Poeci

och ci poławiacze pereł szperacze mielizn o świcie Bielizna

niekonsekwencji artystycznej prześwit kobiecego ciała

stopa bieliznę dna wzrusza Wreszcie:

zaświaty myśli

które przemierza dusza wyzwolona spod nadrealizmu

wiersza kolońskiej wody wychylonej do dna

co dnia spodu subtelny smak Spokojnego snu Święta Ciszy