dziurawe prezerwatywy

Tak. Kobieta o której powiem z pewną dozą podobieństwa, że mnie kocha. Kazała siebie nie budzić. Nawet biorąc pod uwagę, że skrzaty wierzą w nas, nie będę jej budził.

Hieronim Korcz

   Był spokojny sobotni ranek. Hieronim Korcz z pasją oglądał przez okno pustą ulicę. Nagła eksplozja w kuchni ustawiła go w pozycji na baczność. Otworzył najszerzej jak potrafił oczy i zamarł. W domu zapanowała zupełna cisza, kot nie był zainteresowany żadnymi eksplozjami, jak spał w fotelu tak spał nadal.

   Hieronim Korcz bardzo dyskretnie, tak jak pamiętał z harcerstwa, podszedł kuchnię i zajrzał. Kubek. Szklany brązowy, z uszkiem, który stał pusty na stole rozsypany był na mnóstwo małych brązowych kawałeczków, coś jak samochodowy reflektor. Uszko było całe. Generalnie nie dostrzegł niczego szczególnego poza bałaganem. Odruchowo wziął szufelkę i zmiotkę, i posprzątał. Hieronima Korcza jednak z wolna zaczęły nachodzić wątpliwości.

   Udał się do łazienki, przyjrzał sobie. Dotknął policzków, nosa, wywalił język. Na oko było OK. Poczłapał do pokoju usiadł i zaczął myśleć. Po pewnym czasie wrócił do kuchni i zlustrował ją dokładnie; czy coś nie odpadło, nie spadło albo może było w innym niż powinno miejscu. Nic takiego nie spostrzegł. Następnie powtórzył oględziny, wrócił do pokoju, usiadł i kontynuował myślenie.

   W końcu poczuł się zmęczony. Doszedł do przekonania, że on, Hieronim Korcz wcale nie musi wszystkiego rozumieć. Sięgnął po koc, położył się na kanapie i postanowił zdrzemnąć się, jak to w zwyczaju mają zmęczeni ludzie.
   Zanim zasnął odpłynął na chwil parę w stronę spekulacji metafizycznej, jednak przeszkadzał mu w tym odpływaniu namolny widok a raczej wizja kubka.

wiersz o dającym się rozpoznać dachu wiersz o łzach

Nie będzie już starych domów

co jakby w ogniu

całe w skrzypieniach

żywym drganiu wiązadeł

ścichnie skrzypienie w betonach

kamień nie sprzymierzy się z drzewem

będzie odwrót wielki

będzie odwrócenie

Pion zostanie odcięty od poziomu

będzie pion niezawisły

na tej osi niejedno będzie się wspinać wysoko

będzie tylko szukanie punktów w przestrzeni

i nikt nie zaszczyci stóp spojrzeniem

będzie wielkie fruwanie

Nie będzie już starych domów

okien wschodzących nad ogrodem

ogrodów nad pamiętaniem

nie będzie ścian starzejących się z nami

Biel przylgnie do prostokątów i kwadratów

kwadraty do wymiennych pejzaży

jakąż martwą naturę zmyślimy

nie będzie już starych domów

matek we wspomnieniach o ich matkach

co tu właśnie kiedyś w tym pokoju

Będziemy za siebie wyrzucać grzebienie

ale las za nami nie wyrośnie

będziemy wstążki za siebie ciskać

lecz rzeka nie popłynie

wiele jeszcze będziemy

długo jeszcze będziemy

bez starych domów

bez dających się rozpoznać dachów

a nawet bez dymu z komina

czyści jak łzy

które będą tylko w słownikach

przy haśle płacz

którego płaczu też już nie będzie

dziurawe prezerwatywy

  

   - Słuchaj, myślę, że nawet jeśli wierzą w nas skrzaty, coś należy udowodnić.

   - Tak. Jest źle, jest tragicznie.

Hieronim Korcz

   - Dlaczego wszystko jest nie tak? No, dlaczego? - Hieronim Korcz od pewnego czasu, od długiego czasu człapał od drzwi do WC do okna w kuchni powtarzając to pytanie. Zaciął się na nim jak stara porysowana winylowa płyta. Przy tym,  przechodząc koło Norberta za każdym razem patrzył na niego z nieskrywanym wyrzutem. W końcu Norbert speszył się, chwycił marchewkę i schował się z nią do swojej norki. Tego było już za wiele.    
   Hieronim Korcz szpetnie zaklął i zrozumiał, że nie może sobie odpowiedzieć na pytanie bo nie zna na nie odpowiedzi a z wrzuconych do worka słów nie powstanie nowa wersja Boskiej Komedii,  choćby workiem potrząsał aż padnie z wycieńczenia i nagiej rozpaczy. I nic nie da gdyby to pytanie wymalował krwią Norberta na ścianie albo własną. Albo musztardą. Albo na opasce, którą przewiązałby czoło. Nie weźmie także pod uwagę cudzych odpowiedzi bo są nie jego. Znaczy ogólnie rzecz biorąc, że jest za głupi.
   Hieronim Korcz usiadł sflaczały jak obity kijami przed przyrządzeniem z sezamem i sosem sojowym pies w fotelu i wpatrując się w swoje palce u nóg wyszeptał zdecydowanie i mocno:
   - Nigdy już nie będę sobie zadawał pytań. A jeśli to takie, żeby ich nikt nie słyszał, nawet ja.

wiersz o aniołach na grudniowym kartoflisku

Idziesz tym korytarzem

wśród ciepłych pastelowych kolorów

nie przed siebie

ściskasz kurczowo w drżących rękach

przerażenie którym owinąłeś 

struchlałe w tobie puste miejsce po duszy

by uchronić przed zimnem

by nie uronić

nie utracić

i nie możesz nie możesz wyszeptać

ściśniętymi spieczonymi ustami słowa

w które zakrzepły twoje myśli

i które teraz turla ci się w ustach jak szklana zimna kuleczka

Próbujesz zrozumieć

dlaczego nie ma tu wiatru i nie ma nawet okien

z białymi blaszanymi parapetami

o które mogłyby stukać miarowo

białe serca aniołów

kołujących po białym niebie białym jak oczy trupa

przecież w takiej chwili powinny umierać anioły

bo jeśli nie teraz to po co

I anioły powinny umierać tak jak ludzie

a przynajmniej cierpieć z nimi

do końca cierpienia jeśli jest taki koniec

zamiast chować się w zakurzonych

śmierdzących myszami stronach Pisma

przeczekując tam razem ze Stwórcą Winorośli

natarczywe błagania opuszczonych w wolności

o miłosierdzie albo chociaż o kłamstwo nadziei

Ale wiedzą ze może ich tam dosięgnąć

tylko przekleństwo

znaczące tyle co puste ziarno

albo popiół

z ognisk na grudniowym kartoflisku

dziurawe prezerwatywy

   

   Gdzieś w mieście Wołogda wujek Wania uniósł się nieco i opadł z powrotem na łóżko. Rzekł:

   - Uch.

   Po czym umarł.

Hieronim Korcz

   Niedzielne przedpołudnie, Hieronim Korcz obudził się. Nie było nic niezwykłego w tym, że się obudził, i że niebawem zaczął żałować swojej decyzji, o obudzeniu; przybliżając się zaś nieco do prawdy trzeba by rzec, że było to notoryczne, to - że żałował. I w ogóle.

   Tym razem powodem żalu był dramatyczny fakt, że Hieronim Korcz nie pamiętał swojego snu a przecież miał dojmujące uczucie, że sen był, że był piękny. Poczuł się przybity i opuszczony, wręcz zdruzgotany i bardzo zniechęcony do siebie.

   W nie najciekawszym życiu Hieronima Korcza chwile między przebudzeniem a desperackim rzuceniem się pod koła dnia były jednymi z najpiękniejszych i najprzyjemniejszych. Podobnej euforii dostarczało mu może jeszcze zdawkowe - dzień dobry Hieronimie – czasem rzucone w pracy przez szefa ale chyba nic więcej. Spacerował wtedy między snem a jawą po słonecznych ogrodach pełnych rozmarzonych marzeń... Tak, to był raj.

   Hieronim Korcz orzekł, że taka przewina wymaga kary, i że karę sobie wymierzy. Zdecydował odtąd więcej nie śnić i nigdy już nie ulegać marzeniom pod rygorem chronicznego zakazu owsianki i grzanek z dżemem pomarańczowym. Amen.

wiersz o wiośnie której nie było

Za dużo jest chmur na niebie

przewalają się przez małe obrazki w twoich oczach

jak przez ciemną styczniową rzekę zasnutą deszczem

i chciałbym z tobą brzegiem rzeki

tańcząc i śpiewając jakieś piosenki

na drugi brzeg w bród albo przez most

wszystko jedno

byle dotknąć tamtego powietrza na drugim brzegu

bo na pewno jest nasze

bo wszystko jest nasze czego nie mamy

A może jednak w bród

przecież tak po kolana po pas po pierś po szyję po usta

jest bosko

Chyba za dużo jest smutku w moich palcach

kiedy dotykam twojego uśmiechu

i chciałbym dotknąć go ustami

żeby nie widzieć nie spłoszyć nie zapomnieć

że w twoich oczach przewalają się ciemne chmury

jak ponad styczniową rzeką zasnutą deszczem

wiesz że o tym wszystkim pamiętałem także wczoraj

ale wczoraj po niebie fruwały ptaki

i dzisiaj w niczym nie ma wczoraj

po ptaku zostało tylko

jedno wirujące szaro białe piórko

i jedno szklane ptasie oko na drugim brzegu rzeki

ale to nie jest ptak

bo wiesz

dziś nie ma ptaka

Obiecaj mi

albo najlepiej nie obiecuj

tylko chodź brzegiem styczniowej rzeki w lutym

zasnutej ciemnym deszczem

na drugi brzeg w bród albo przez most

nie wszystko jedno

zaśpiewamy piosenkę tamtym powietrzem którego nie znamy

o ptaku którego nie ma bo dopiero będzie

i o tym wszystkim w co nie wierzę

piosenkę dla ciebie

bo nasza piosenkę

która idzie z nami brzegiem rzeki

tylko że drugim brzegiem i na brzeg drugi

Ale pamiętaj

tymi swoimi oczami zasnutymi chmurami i deszczem

kiedy będziesz rysować motyla

narysuj go na mojej dłoni

bo wiesz

inaczej nigdy już nie będzie wiosny

a jak możemy żyć bez naszej wiosny

bez tej naszej bo jej nie znamy

i bez motyli
które tylko na razie nazywamy motylami
zanim się nawą jakoś 
może pięknie

dziurawe prezerwatywy

       Karola nie ma w domu talerzy bo dom talerzy bo dom talerzy jest zamknięty.

time gap

Z przyczyn osobistych jakiś czas nie będę prowadził bloga. Mam nadzieję wrócić. Przepraszam.

Hieronim Korcz

   Hieronim Korcz nie uprawiał porannej gimnastyki. Ba, porannej gimnastyce mówił na tyle na ile potrafił stanowcze i zdecydowane – nie. Uważał propagatorów owej za niezrównoważonych hormonalnie masochistów i trwał przy swoim zdaniu.

   Dla Hieronima Korcza wstanie rano z łózka, udanie się do WC, następnie człapanie do łazienki i poranna toaleta a przede wszystkim golenie... golenie wymagało szczególnej staranności i precyzji ruchów, dla Hieronima Korcza wygląd własnej twarzy był wyjątkowo ważny, niemal ważny jak garderoba np. krawat; te konieczne i absorbujące czynności tak męczyły każdego ranka Hieronima Korcza, że po nich musiał usiąść, wypić kawę i odpocząć.

   W tym stanie rzeczy poranna gimnastyka była porannym absurdem. Pijąc kawę przy kuchennym stole obserwował przez okno bez zdziwienia z rzadka przelatujących o brzasku ulicą starszych panów w trampkach. Byli dla niego lokalnym folklorem, częścią krajobrazu podobnie jak kloszardzi szukający nie wiadomo czego i nie wiadomo gdzie ale obecni każdego bez wyjątku ranka, jak poranne autobusy, albo jak sąsiad z naprzeciwka zawsze o tej samej porze drapiący się w oknie po głowie z infantylnym grymasem na gębie.

   Prawdę mówiąc patrząc na to Hieronim Korcz odczuwał spokój i było mu dobrze.

dziurawe prezerwatywy

   Zwracam panu uprzejmie uwagę, że wymyślić można dowolną brednię a jak kto idiota albo jaki profesor to proszę pana nawet dwie.

wiersz o bezradności wiersz bez odpowiedzi

Z najgłębszej czerni

w najgłębszą niewiedzę

z ujemnego całkowitego zbioru

w paradoksalny przesmyk

na przeciętnej ziemi

w przeciętnym mieście

pod mniej więcej błękitnym niebem

niosącym deszcz i pogodę

w krajobraz pojmowania

w pragnienie i możność

Przebieg sygnałów jak wieczysta rzeka

Że się zwali wodospadem

wie już u początku drogi

A w mózg nam wbito

mózg i pytanie

strach i tęsknotę zasiano głębiej

i tu się uskrzydla myśl

co wiedzieć pragnie

wiedzieć

Przed nami cienka kreska

co nas przetnie

rozłączy ruch jak sprzęgło

i odtąd nic się nie wyjaśnia

Otośmy mędrcy